د هغه یو ډیر ښکلی هزل    داسې دی


چو شد شرط زناشوئی همه راست
مراد آماده گشت و داوری خاست
ملک در پرده با دلدار بنشست
به تاراج شکر شد طوطی مست
در او پیچید چون در گل گیائی
غلط کردم که در گنج اژدهائی
شکر خائیده شد در زیرگازش
به حلوا در شد انگشت درازش
به گنج انداخت مارش مهره‌ی خویش
صدف بستد ز باران قطره‌ی خویش
چې ټوله شرطونه  د واده شوه  پوره
داوری شوه  ورکه مرادشو آماده
زوم د ناوی سره  په خلوت کې کیناست
د شکرو په تاراج شو طوطی مست
پر هغې وپيچل شو لکه پر ګل واښه
غلط شوم لکه  ښامار پر خزانه
شکر وژوول شو  لاندې   تر غاښه
په حلوا یې ننوتله  اوږده  ګوته

  په خزانه  کې یې واچوله مهره لکه مار  خپله
د حیات اوبه  په کام کې  د ماهی وڅڅیده

یو بل ښکلی هزل :
نخست آن تشنه لب خشک بی تاب
دهن را ز آب حیوان کرد سیراب
چو فارغ شد ز شربتهای چون نوش
کشید آن سرو را چون گل در آغوش
چنان در بر گرفت آن قامت راست
که نقش پرنیانش از پوست برخاست
خدنگی زد بدان آهوی بد رام
که خون پخته جست از نافه‌ی خام
به تیزی در عقیق الماس می راند
نهالی در شکاف غنچه بنشاند
ز حلقه در دل شب تیر می جست
که گلگونش به جوی شیر می جست
نه جوی شیر بلک آن جوی خون بود
رو از فرهاد پرسش کن که چون بود
رهش بر سرمه دان عاج می شد
ز میلش سرمه دان تاراج می شد
دهانش بر دهان و نوش بر نوش
میانش بر میان و دوش بر دوش
خضر سیراب گشت اندر سیاهی
چکید آب حیات از کام ماهی

فرو خفتند هر دو سرو آزاد
چو شاخ سیمین بر برگ شمشاد

لومړی هغه وچ شونډانو تږی اوبې تاب
ځان د حیات په  اوبو کړ سیراب
چې فارغ شو د شربوتو لکه نوش
هغه سرو  یې   لکه ګل ونیوله  په اغوش
داسې یې ټینګه ونیوله په غیز کې هغه
چې د پرنیانو نخښ یې په پر بدن  پریوته
یو ټینګ غښۍ  یې هغه نارامه  هوسی ووښتله
چې د اومې نافی یې ډاری کړی وینه  پخه
په تیزی یې په عقیق کې الماس ځغلوه
نیالګی یې کیښود په  سوری  کې د غنچه
له حلقی څخه د شپې په زړه کی غښې اوریده
چې سوروالی  يي  د شیدو ویالی ته غورځیده
 نه د شیدو واله  وه بلکی ویاله د وینو وه
ورسره له فرهاده وپوښته  چې څه ډول وه
لاره د رنجو کڅوړی ته   پسته کیده
درغبت یې د رانجو کڅوړه  غلا کیده
خضر خړوب شو په تیاره کي
وڅڅیدې د حیات اوبه  په کام کي د ماهي
خوله يې په خوله  شونډه يې پر شونډه
ملا يې  په ملا او غیز په غیزه
ویده شوه  دواړه   سرو ازاد
لکه د یاسمین  څانګه پر پاڼه د شمشاد 

دلته  د هغه یوه طنزی  نیوکه داسې ده
ز مردم زاده ای با مردمی باش،
چه باشد دیو بودن؟ آدمی باش!
د خلکو ریږیدلی یې د مردمی اوسه
شیطان کیدل څه دی؟ ؛ آدمی اوسه!

 دلته د هغه یو کیسۍ راوړ چې په ډیره ښه انداز يې ویلې ده
آن چیست یکی دختر دوشیزه‌ی زیبا
از بوی و مزه چون شکر و عنبر سارا
زو بوسه بیابی اگر او را بزنی کارد
هر چند تو با کارد بوی آن تن تنها
چون کارد زدیش آنگه پیش تو بیفتد
مانند دو کاسه که بود پر ترحلوا
هغه څه شی دی یوه پیغله ښکلی جنۍ
له بوی اوخونده لکه شکراو عنبر سا
 تر هغه ونه خوري چاړه  مچه  به در نه کړی
که څه په چاړه  يې بوی ولی شی تنها
چې په چاړه يې ووهې  هغه تا  ته پریوځي
لکه دوی کاسی چې ډکی وی  د حلوا
ددې کېسۍ مانا ده خټکی
اخځونه
Moraghebi.com-1
Naria2.blogfa.co-2
Gozargah.com-3
Yamgan.blogspot-4
Fa.wikipedia.org-5