دومره غم په ما انبار شو چی یی وړلی نشم
دردونه دومره زیات شوو چی یی زغملی نشم

سترګی می د اوښګو نه مړیږی هر وخت ډکی دی
د غمه تکی سری دی او غړولی نشم

د اوښکو یو تالاب دی چی اوچیږی نه
خپل زړه پکی لامبوم خو زه لامبلی نشم

دا نیمګړی ژوند او غم ژپلی ژوند
بی له تا حداد بابا اوس تیرولی نشم

هغه سپیځلی خلک هغه وتلی خلک
پکی حداد صیب غوندی نور موندلی نشم

په ژړا دی هر کس چي کوم خوا ګورم
دومره زړونه پری دی چی یی ګنډلی نشم

که د دنیا واړه شی پښتانه راجمعه
بی له تا سترګی په چا خوږولی نشم

خړ ویجاړ پټی می د زړه پاتی شو
پکی خوشالی او خنده تخم کرلی نشم

په چیغو چیغو می زړه ژړه غواړی
خو پښتون یمه زه ډیر ژړلی نشم

احمده اول هم غمونه کم نه وو
مګر دا غم خو وله هیڅ هیرولی نشم