۲۲ـ۰۹ـ۲۰۱۲

زمادلیکنې له لوستلو څخه مخکې ستاسوپام هغه نظم ته راړوم، چې درباني دوژلو په ورځ مې لیکلی:

یوفتنه غوندې رهبر و په ورځ مل و دشپې غل
هم شهید شو هم غازي شو هم دسولې شو اتل
په مقام او په چوکۍ پسې لا لهانده و تر مړینې
دمذهب او قومیت نیلي یې دواړه ځغلول
یوه ورځ مو چېرې ونه لید چې خاورې وي پرې ناستې
نه مو ولید په خپل عمر هسې یو ځل په مرچل
له شماله تر سویله له ختیځه تر لوېدیځه
دنفاق اوریې ور واچاو وروڼو وروڼه ووژل
دزمزم په اوبو پاک نه شوسل ستله یې پرې تش کړل
له لمنې ترغوږو و رنګ په وینو دکابل
په ظاهر به یې خوله ویته وه نیولې وهرچا ته
په باطن لوی منافق و سکنی ورور دچرچل
هوښیارتوب او مکار توب دواړه یو نه دي سره بېل دي
دچالاکې مرغۍ وي اخېر په دوو لومو اجل
د رمې لپاره هر څوک ګلالی شپونکی پیدا کړي
خو کرزي صاحب لېوه باندې زموږ ګډیان ساتل
پاچا بند په پنجرو کې را وتی نه شي بهرته
جنازې ور وړې حرم ته پرې را ټول شي لکه دل

دوزیر اکبر په مټ کې یې دبوی مرۍ کړه خښه
یتیمان شول ټول خوابدي له کابله تر زابل
ها په ځان پورې تړلې دکولاب چوکۍ یې څه شوه؟
هغه هم وروړئ چې بیا پسې را جګ نه شي په چل
پېر یې نه و زده پلورل یې په زانګو کې و زده کړي
دوطن په خرڅولو کې لمړی شو تر کارمل
شهیدان به یې هر دم په کاڼو ولي په لحدکې
ټوپکیان به ورتلای نه شي بس پرې جوړ به وي غوبل
خدایه تا ته مې توبه ده ته غفار یې ته قهار
قاتلان نېست اونابود کړه چې را خوشی شي محل
هم یې مړ کړ هم پرې ژاړي خپل خړ سترګي لنډغر یې
سبوتاژ په سبوتاژ پسې پر مخ وړي مسلسل
رښتیا هم کډه یې بار شوه که ما هسې خوب لیدلی؟
عجیبه ده کور یې خپل سپا هي،وزیر، پاچا یې خپل
آذان وشو دلمانځه وخت دی دا دوه رېنیان درواخلئ
عبدالله او امرالله ښیم جومات به کړي چټل
چې دپلار اونیکه ملک خرڅوي څوک په اجنبیانو
ای بسمله دهغو سزأ ده دار ته خېژول
یوفتنه غوندې رهبر و په ورځ مل و دشپې غل
هم شهید شو هم غازي شو هم دسولې شو اتل
درنوخویندو او وروڼو!
دکله خام حامد له نوې غوړه مالي خبر شوم، چې غواړي دافغان تاریخي اتلانوپه مېنه کندهار ولایت کې زموږ نړیوال هوايي ډګر دجنایتکاراو غدار برهان الدین (شیطان الدین) رباني په نوم ونوموي .
له دې څخه هم خبر شوم، چې دښوونې او روزنې پوهنتون هم دیاد شیطان په نوم ونوموي .
داسې ښکاري ، چې فسادمشر حامداوس هر ډول قمارته لاس غورځوي څوخپل ټیټ عمر نور هم په ټیټو سترګو تېر کړي .
که یادمووي څه موده مخکې یې دافغانانو دګورچینجي خلیلي مړی زموږ د وتلي، نړیوال شخصیت، عالـم او نابغه سیدجمال الدین افغان دمقبرې ترڅنګ په خاورو ومانډه.
داښه وشول چې د رحمان بابا له څنګه وېستل شواودرحمان بابا روح تسل وموندخودادبوی مرۍ یې ولې زموږ دڅراغ (سیدجمال الدین) افغان څنګ ته راوړه؟
دسید جمال الدین افغان تر څنګ دخلیلي دخښولو په مخالفت کې افغان پیاوړو زده کړیالانو لاریون وکړ خپل همت اوغبرګون یې وښودمانا دایې په دې مفهوم دوخت یو تحمیلي ګام وباله، چې که وخت راوګرزېد دا دبوی مرۍ باید دسیدجمال الدین له څنګه لرې وغورځوله شي ترڅو زموږ دافغان نابغه روح په ارام شي.
راځو دکندهارنړیوال هوايي ډګر ته چې فسادمشر حامدیې ولې دیوجاسوس اوملي خاین په نوم نومول غواړي؟
که دفسادمشر حامد داددوو دریواونیوتصمیمونواوحکومتي لوړومقامونو ته د نوماندیوسلسله په ځیر سره وڅېړوواضع ده، چې حامد له ارګ څخه دوتلو نېت نه لري .
مثلأ:
ولسي جرګه چې مطلق اکثریت یې پردیپال جوړوي له فسا دمشرحامد سره په مشوره دې نتېجې ته ورسېده څو ددفاع اوکورنیوچارووزیرانوپه لرې کېدوسره هم عوام وغولوي اوهم دخپلې تورې نقشې عملي کول پلي کړي.
فسادمشرحامدخپلې ناولې لوبې ته دوام ورکړیادناکام اولرې کړل شوي وزیران یې سرپرستان وټاکل مډالونه
یې هم ور وځړول.
لویدلي بسم الله محمدي سترګې مړې ونیوې، وردګ ماما لږ څه لکۍ وښوروله اوخپله استعفایې وړاندې کړه خوفسادمشر حامد دخپلې راروانې تورې توطیې دپټاوي اووردګ ماما دمحاصرې په موخه هغه دپوځي چارو لوی سلا کار وټاکه .
فسادمشرحامدظاهرأپه یو ناڅاپي اقدام د استخباراتو رئیس رحمت الله نبیل له دندې څخه ګوښه کړ ځینو تش په نامه سیاسي شنونکو د فسادمشر تصمیم داسې وګاڼه چې ګواکې ایران خوښوي .
په هغو ورځوکې دنیمروز په ولایت کې زموږ تاریخي دښمن ایران ګڼ شمېر مالي اوځاني زیانونه راورسول چې دنبیل ادارې بیا رسنیو ته دا جریان روښان کړ.
ځکه ځینو کوتا فکرو سیاسي شنونکو دفسادمشر تصمیم له ایران سره غوټه کړ خو اصلأ داسې نه ده.
ما پاس دفساد مشر راروانې تورې توطیې ته اشاره کړې هغه داسې ده چې :
فسادمشرحامدله جنګي جنایتکارانوقسیم فهیم،یونس قانوني، بسم الله محمدي، خلیلي، محقق اوځینونورو
منفوروڅېرو سره تصمیم لري د۲۰۱۴ل کال ټاکنې دمصنوعي ګډوډیوډزاوډوز، راکټ ویشتلواوماین الوزولو په واسطه داسې سبوتاژکړي چې هم کابل ښاراوهم ځینې نورمهم ولایتونه ولړزوي څو حالات اضطراري اعلان او ټولټاکنې لغوه شي.
فسادمشر اودشمال جنګي جنایتکارانووېره لرله ، چې که فاروق وردګ ځان کاندید کړي پوځ اواستخبارات به یې پوره ملاتړوکړي ځکه یې ددفاع وزیراواستخباراتورئیس چې وېل کیږي هغه هم وردګ دی له مخې لرې کړل.
که لږ څه ځیرشو، دفاروق وردګ کاندیدېدل ددفاع وزیرعبدالرحیم وردګ اواستخباراتورئیس رحمت الله نبیل له لرې کېدوسره منطیقي تړاولرلای شي.
زمادنظرپخلی په دې کې هم کیږي، چې فسادمشرحامد ددفاع وزارت ته هغه شړل شوی اوټیټ سترګی بسم الله محمدي ، دکورنیوچارووزارت دفهیم خېلو خپل، داستخباراتو ریاست ته دبشري حقونوپایمالوونکی اسدالله خالد دخلیلزاد نږدې کس معرفي او تش په نامه ولسي جرګې هم په ټیټو سترګوخو په ورینه ډنډه ومنل.
دیادولو ده، چې خلیلزاد غواړي د چینايي قراردادونو په مخ نیوي سره افغانستان دیوبل بحران خواته کش کړي
ترڅو ننني مفسدین اومجرمین تر ډېره په قدرت کې پاته شي.
په دې توطیه کې فسادمشرحامدهم ورسره شریک دی که نه نوولې یې اسدالله خالدله دومره بدنامي سره سره دې پوست ته راووست؟
څو ورځې لانه وې تېرې چې فسادمشردادارې سمون او ولس ته دخدمت په پلمه یوشمېر داسې والیان ونومول، چې هیڅ دکار نه او هر یو یې له جنګي جنایتکارو ډلو سره تړاو لري .
دا هر څه ولې اودڅه لپاره؟
دادهغې تورې توطیې دبریا لپاره کومه، چې فسادمشر حامداو دشمال جنایتکاره ټلواله یې په پام کې لري.
جنګي جنایتکاران چې په سرکې یې دنظاربدنامه شوراراځي دخپلوګټودحفظ لپاره آن دخپل توکم له کوم مشر کس څخه هم فسادمشر حامد ګټور ورته ښکاري داځکه چې دایوولس کاله خو دوی پاچاهي وکړه د پښتون قام د غولولو لپاره یې حامد بهترینه وسیله وګرزاوه پخپله حامدهسې په چپنه کې دباچاهي خوبونه لیدل.
ځکه خو دې نتېجې ته رسیږو چې هرڅومره دحامد دوره اوږدیږي هغومره دجنایتکارانو پاچاهي پسې غځیږي.
له بده مرغه له مقام او ارګ سره دفسادمشرحامدمینه ترجنونه رسېدلې لکه پاس مې چې اشاره ورته کړې حامد ځان وژني خو ارګ نه پرېږدي ولوکه فهیم خېل جاروکشي هم پرې وکړي دی په ارګ کې خوښ دی (پهلوان زنده خوش است).
اوس نو څنګه په ارګ کې ځايي شي؟
پاس لیکل شوي، چې دمصنوعي ګډوډیو په نتېجه کې به اضطراري حالت اعلان اوخپل عمر به وغځوي خو د دې ترڅنګ به دجنایتکاررباني په ډول دافغان ولس سترګو ته دیوې لویې مسخره یي جرګې په رابللوخاورې ور وشیندي اوپه ارګ کې دپاتې کېدو لپاره به یوناروامشروعیت ترلاسه کړي.
دااحتمال هم شته، چې پورتنۍ یادې افغان دښمنه منفورې څېرې دفساد مشر حامد په ګډون دهیوادپه سیاسي نظام کې بدلون راولي اوتش په نامه پارلماني نظام رامینځ ته کړي ترڅوهریودحلال کړي (پسه )په غوښو خولې ولګوي.
که حالاتو په بله زاویـه میلان وکړمانا نړیوالوقدرتونو دفسادمشر حامدله پورتنیو توطیو سره مخالفت وښود
بیانودټولټاکنوډرامه هم په مخ وړلای شي ځکه چې دادی دپوځي مهمو وزارتونواختیار یې په لاس او ولایتونو ته یې هم خپل ارګوړي برګوړي وټاکل.
داچې حامد دبیاکاندیدېدوحق نه لري،له نظاریانوسره به دهغې مخکینۍ سلا له مخې قیوم جان رامخ ته کړي.
داکاربه دحامدجان نشه ډېره ورخرابه کړي خوپه هیڅ ډول به ارګ پرې نه ږدي حتی په ارګ کې به دشنوچایو د پخولو دنده ومني خو له ارګه تلل به هیڅکله ونه مني ځکه چې اوس یې له ارګ سره مینه ترجنونه رسېدلې ده.
ددې لېونۍ مینې له لاسه فسادمشرحامد دخپل پیاوړي ټبرملاماته اوژبـــه ورګونګه کړه هغه ملي ترمینالوژي خو اخوا پرېږدئ.
یوولس کاله یې افغان ولس په تېره بیابې ګناه پښتانه دومره وکړول، چې حدنه لري،څوک له وطن څخه تېښتې ته اړشول ،څوک پردیو ملکونو ته په غریبي پسې ولاړل،څوک له ناپوهي ، غمه اودرده واسکټ پوش شول، دده له لاسه دعلم ډېوې په پښتون مېشتو سیمو کې خاموشې شوې.
هغه په ودونو، جنازو او نورو غونډو بمورۍ به نه دریادوم، چې حامد به هسې یوڅو تمساحي اوښکې پرې تویه کړې.
په مخوروقومي مشرانو، ښوونکو، طبیبانو، دیني عالمانواومنورینوخو د ده له لاسه لوګډ شو تاسوباوروکړئ ماته لا څوکاله مخکې شک پیداشوی، چې دابه دهغه لمړي حامدکرزي کاپي وي چې دومره بېغوره بې همته او توطیه ګر دی.
هرچا ته باید داپوښتنه پیدا شي، چې دا دنړیوالوله حمایت سره سره ولې افغانستان دبحران په خوا روان دی؟
حامدکه په رښتیا ولسمشر وي نو دی باید دولس ملاتړ وکړي که هسې دملي یووالې په پلمه دولس له دښمنانو سره مصلحتونه وکړي؟
لنډه یې دا، چې دفسادمشرحامدله لاسه دنړۍ په کچه هم ګران افغانستان بدنام شوهم دموکراسي وشرمېده هم دافغان ویاړلی تاریخ پیکه شواوس دادی دویاړلي کندهارپاکه لمن دشیطان الدین رباني په نوم مرداروي.
پورتنۍ غوړه مالي یې یو بل ثبوت دی څو په ارګ کې دپاتې کېدو لپاره دفهیم خېلوبوټونو ته لاجلا ورکړي.
درنو لوستونکو!
تاسو که زما له نظر سره موافق یاست که مخالف ستاسوخپل حق دی خومهرباني وکړئ دا لاندې لیکنه په غور سره ولولئ څو خبر شئ، چې رباني څوک و.
دلاندنۍ لیکنې لیکوال ښاغلي موسوي په ښي اړخو او کیڼ اړخوهم ګوزارونه کړي خو دلیکنې جالبیت یې په دې کې دی، چې درباني له مکارې څېرې څخه یې نقاب پورته کړی .
نوزما ګرانو خویندو اتو وروڼو!
څنګه به موږ خپل وجدان ارام پرېږدي، چې په موږ باندې جنایتکاران تپل کیږي؟
آیادکندهارنړیوال هوايي ډګر دیوخاین او قاتل په نوم نومول ملي خیانت نه درته ښکاري؟

در حواشی قتل “ربانی”
ربانی جاسوس ھزار چھره

عيسی به رھی ديد يکی کشته فتاده ….. حيران شد و بگرفت به دندان سر انگشت
کرا کشتی تا کشته شدی زار؟ ….. تا باز که او را بکشد آنکه تو راکشت » گفتا که«؟
انگشت مکن رنجه به در کوفتن کس ….. تا کس نکند رنجه به در کوفتنت مشت
از آنجائی که به ارتباط کشته شدن “ربانی” به يقين از طرف ھای موافق و مخالف قلم فرسائی زيادی صورت
خواھد گرفت، در اين مختصر به نوبۀ خود خواھم کوشيد، توجھم را به آن جھاتی معطوف بدارم که يا ساير قلم به
دستان از آن سرسری می گذرند و يا اين که جرأت بيان آن را در خود نمی بينند.
ربانی و “ک. ج. ب” در مصر؟
ھمان طوری که در زندگينامۀ مختصر ربانی ذکر شده است، وی به دنبال فراغت از پوھنځی شرعيات پوھنتون
کابل، با استفاده از يک بورس تحصيلی در سال ١٩۶۶ عازم مصر گرديد، تا تحصيلاتش را در زمينۀ فرھنگ و
ثقافت اسلامی تکميل نمايد.
قبل از آنی که به ارتباط فعاليت ربانی بعد از مراجعت به وطن، روشنی بيندازم، لازم است نخست ببينيم، مصر و به
خصوص مرکز تحصيلی معروف آن يعنی “الازھر” در آن سالھا بر چه منوالی اداره شده و فارغ التحصيلان آن به
صورت عمده چه وابستگی ھای سياسی را دارا بودند.
ھمه می دانيم، به دنبال مرگ ستالين، و تصرف و استحالۀ قدرت دولت شورا ھا به يک ادارۀ ضد انقلابی و توسعه
جو و به دنبال آن که خروشف و جانشينان وی در وجود دولت سوسيال امپرياليستی شوروی در رقابت سخت و
خونينی با قدرتھای امپرياليستی رقيب به ويژه امپرياليزم جنايت گستر امريکا روياروی ھم قرار گرفتند، و به
اصطلاح جنگ سرد آغاز يافت، ھرچند آن جنگ تبارزات خونين خويش را در ھمان زمان به صورت عمده در
ھندوچين نشان می داد، مگر روياروئی و تقابل بين دو نيروی رقيب به ھمان ميدان جنگ محدود نشده بلکه تمام
ساحات زندگی اجتماعی انسانھای روی زمين را زير تأثير خود قرار می داد، از آن جمله شايد ھم در درجۀ بسيار
بالا تأثير گذاری در مراکز تعليمی به غرض تربيت کادر ھائی که بتوانند در موقع ضرورت دست ارباب را در
تعميل ستراتيژی وی بگيرند.
توجه به مراکز تحصيلی ھر چند در تمام جھان و تمام کشور ھا از نظر قدرت ھای رقيب منتفی نمی توانست باشد؛
مگر با آنھم به نسبت اھميت اين و يا آن منطقه و اھميت ستراتيژيک آن در کل از ھم متمايز بود. به تعبير ديگر در
مناطقی که از لحاظ ستراتيژيک دارای اھميت بيشتر بود به موازات توجھات عمومی، توجه ھمه جانبه در مراکز
تحصيلی آن نيز صورت می گرفت. توجھی که نه تنھا از لحاظ برنام ه ھای درسی می توانستند دارای اھميت باشند
بلکه تعلقات سياسی کادر ھای زير تربيت را نيز در نظر می گرفتند.
وقتی ناسيوناليزم مصری به مثابۀ نمايندۀ ناسيوناليزم عربی در کل، ھم و غم خويش را بين دھۀ ۵٠ و ۶٠ قرن
گذشته به اصطلاح دفاع از داعيۀ فلسطين اعلام داشت و در تقابل خونين با اسرائيل و مدافع اصلی آن يعنی
امپرياليزم امريکا قرار گرفتند، لاجرم دست کمک به طرف شوروی آن زمان دراز نموده در تمام زمينه ھا از آنجا
خواستار کمک گرديدند.
امپرياليزم که نه می توانست از حمايت اسرائيل دست بردارد و نه ھم می توانست سقوط کشور ھای عربی را يکی
پشت ديگری به دامن کشاده و ناپاک شوروی آن روز ببيند، قبل از آن که خود در بيروت بزرکترين مرکز جاسوس
پروری در خاور ميانه را بنيان گذارد، در آغاز کوشيد حساسيت مذھبی اخوان مصر را برانگيخته و دولت آن
کشور را ودار به دوری از شوروی نمايد. اين فشار امپرياليزم کاملاً نتيجۀ معکوس بار آورده نه تنھا باعث قتل و
اعدام رھبران “اخوان المسلمين” مصر به دست رژيم “ناصر” شد بلکه روابط نھاد ھای تحصيلی کشور مصر را با
شوروی آن روز گسترش و قوام بيشتر بخشيد.
در چنين زمانيست که سوسيال امپرياليزم شوروی از اواخر دھۀ ۵٠ و اوايل دھۀ ۶٠ روابط خويش را با تمام
مراکز تحصيلی مصر گستر و عمق بيشتر بخشيده، آن مراکز تحصيلی را نه تنھا به منظور پرورش کادر ھای آيندۀ
مصر، بلکه به اساس وجھه ای که مصر بين کشور ھای به اصطلاح اسلامی داشت، برای پرورش کادر در تمام
کشور ھای به اصطلاح اسلامی در نظر گرفت.
از آن زمان تا اخراج روسھا از مصر در دھۀ ھفتاد و حتا مدت ھا بعد از آن، مرکز تحصيلی”الازھر” به مثابۀ يکی
از محراقھای نفوذ شوروی و استخبارات آن کشور”ک. ج. ب.” در آمد و می توان به جرأت گفت که به ھزاران
فارغ الحصيل آن مرکز تحصيلی را با ھزار ويک رشته به تار ھای عنکبوتی استخبارات خويش وابسته ساخت که
“برھان الدين ربانی” يکی از ھمان افراد بود.
خلاف تصور آن عده از افرادی که ادعا دارند که گويا اين احمد شاه مسعود بود که زير فشار حزب اسلامی اول
خود به دامن روسھا افتاد و بعد ھا ربانی را نيز به دنبال خويش کشانيد، بايد به صراحت نوشت که با اندکی تفکر در
عمق قضايای به وجود آمده در پرتو شناخت دقيق از ستراتيژی چند بعدی روسھا، به انسان اين اجازه را می دھد تا
بنويسد:
اين ربانی بود که از ھمان آغاز فعاليت ھای خويش از موضع يک نيروی ذخيرۀ روس، تشکيلات و افراد متعھد به
خود را در درون حرکت “اخوانی” افغانستان پايه گذاری نموده افرادی چون احمد شاه مسعود را به دامان روسھا
پرتاب نمود.
روسھا که از ھمان آغاز سرمايه گذاری سياسی و استخباراتی در افغانستان نمی خواست موضع غالب و مسلط
خويش را از دست بدھد، نمی توانست در چنان نبرد دھشتناکی تمام تخمھايش را در سبد تره کی و يا ببرک گذاشته
برای روز ھای آينده اش برنامه ای نداشته باشد، به ھمين اساس ضمن آن که می کوشيد تا تمام توجھات را به کارت
ھای آشکارش يعنی به اصطلاح حزب دموکراتيک خلق “حدخا”جلب نمايد، با تمام قدرت در صدد آن بود تا ميدان
را برای دور دوم و دور ھای ديگر بازی نيز مساعد نموده کادرھای مورد نيازش را با تمام قواء حفظ نمايد. شايد
بتوان برجسته ترين نمونه ھای چنين تلاشی را از جانب روسھا در فرار”معجزه آسای!!” احمد شاه مسعود از
چنگال “آی. اس. آی” پاکستان و نجات “سياف” از ديو خشم “امين” جلاد مثال داد.
روسھا که برای بلع کامل افغانستان يکی از ستراتيژی ھايش را در تقسيم افغانستان به واحد ھای قومی و مليتی
مشخص نموده بودند به ھمان سانی که بين مزدوران آشکارش يعنی”حدخا” تفرقۀ قومی به وجود آورده اکثريت
خاينين به مليت پشتون را در جناح خلق و اکثريت خاينين به مليت ھای ديگر را در جناح پرچم متشکل ساخت، در
برخورد به “ربانی” و “حکمتيار” نيز از عين اصول کار گرفته، “ربانی” را به مثابۀ محراق تجمع خاينين به مليت
تاجيک و “حکمتيار” را به مرکز تجمع خاينين به مليت پشتون کمک نمود. چنانچه ھمه شاھد بوديم که وقتی روسھا
زير ضربات مرگ آور مردم ما نتوانستند، از طريق باند ھای خلق و پرچم حاکميت خويش را برافغانستان تداوم
بخشند، با چه عجله ای ، کارتھای اسلامی خويش به يک باره از آستين فريب بيرون کشيده، يک شبه تمام اختلافات
قرون و اعصار بين”اسلام” و “کفر” را چنان حل نمودند که برادر”حکمتيار” حاضر بود در کنار رفيق “تنی”
جانبازد و برادر”ربانی” در کنار رفيق”بريالی” و رفيق پنجشيری.
بسيار ساده انگارانه خواھد بود ھرگاه بپذيريم که آن وحدت ھا، روی نيازمندی طرفين يک شبه به دنيا آمده بود.
عکس آن، باز ھم به جرأت می توان ادعا نمود که چنان تقسيم بنديی از سالھا قبل بخشی از ستراتيژی کلی سوسيال
امپرياليزم روس برای تسلط بر افغانستان بود که درھمان موقعيت خاص امکان تحقق يافت.
ربانی و پاکستان:
اگر برای آنانی که از دور دستی در آتش داشته اند و امروز مجبوراند به خاطر ابراز نظر خاصی به دنبال نوشتۀ
اين و يا آن اروپائی و يا امريکائی سرگردان بگردند، برای آنانی که در جريان مبارزه عليه شوروی اشغالگر به
ناگزير می بايست در پاکستان چه به صورت علنی و يا ھم نيمه علنی و حتا مخفی کامل حيات به سر می بردند، به
مانند روز کاملاً روش است که “ربانی” به مثابۀ يک جاسوس آموزش ديدۀ روسی از ھمان سال ١٣۵٣ که اخوان
طبق برنامه ھای روسھا دست به تحريکاتی عليه “داوود” زدند تا آن “شاھزادۀ” بی اطلاع از بازی ھای استعماری
را زير نام ترس از پاکستان ھرچه بيشتر به دامن خود بيندازند، تا ھمين ديروز که برحيات ننگينش توسط فردی از
قماش خودش نقطۀ پايان گذاشته شد، در کنار ساير ھمقطارانش، حلقۀ بندگی و رقيت “آی. اس. آی” پاکستان را نيز
بر گردن داشت.
“آی. اس. آی” پاکستان به مانند روسھا با تبعيت از سياست آشکار استعماری که تشديد رقابت بين “نوکران” است
در تمام سالھای مقاومت ضد شوروی، “ربانی” را زير چتر حمايت خود قرار داده به علاوۀ آن که خودش را با
ھزار و يک زنجير به نھاد ھای استخباراتی و امنيتی پاکستان بسته نموده بود، از طريق وی به ھزاران جوان ديگر
را که در شرايط ديگری چه بسا وفادار به ميھن شان باقی می ماندند، به استخدام سازمان استخبارات خويش در
آورد. بارز ترين نمونه ھای آن را می توان در وجود، “سيد نورلله عماد”، “انجير ايوب”، “انور دنگر”، “صوفی
رسول”، “صفی لله”، “معلم عطاء”، “معلم نورمحمد” و امثال آنھا مشخص نمود.
ربانی در بدل تمام خيانت ھائی که عليه افغانستان و مردم آن مرتکب شد، زندگی شاھانه ای را از جانب “آی. اس.
آی” به دست آورده بود. زندگيی که خلاف ميليونھا پناھندۀ ديگر افغان، شايد وصف آن را در کتاب “ھزار و يک
شب” يافت. چنانچه به نقل از معلم خانگی دختر “ربانی”، که بعد ھا ھمسر”احمد ضياء مسعود” گرديد، در سال ۶١
تنھا ١٧ قاب ساعت طلا، پدرش برايش از مسافرت ھا سوغات آورده بود و اين که بعد از رسيدن به امارت کابل
تعداد آن ساعتھا به چند عدد رسيد شايد “کرام الکاتبين” ھم بر حسابش وقوف نداشته باشد.
ربانی و ايران آخندی:
با وجود آن که در جريان مقاومت ضد شوروی به خصوص در آغاز سال ۵٩ “ربانی” نزد ايرانی ھا به خصوص
“واحد نھضت ھا” چندان اعتباری نداشت و در نتيجه بين مقامات ايران آخندی طرفدار زياد نداشت و حتا اينجا و
آنجا به اساس تبليغات طرفدران رقيبش “گلبدين” وی را ليبرال و حتا طرفدار شاه دانسته از وی دوری می جستند،
مگر به اساس قدرت برتر نظامی جمعيت در ھرات ، محسوس شدن نزديکی ھای “گلبدين” به “آی. اس .آی” و از
ھمه مھمتر مکاره بازی و شيطنت حرفه ئی شخص “ربانی” که به گفتۀ “آصف خاوری” (با چل بازی محمد حنيفۀ
غازی را از غار می کشد) در بين حاکميت آخندی نيز جای پا پيدا نموده به مرور زمان آن جای پا را استحکام
بيشتر بخشيد.
به خصوص بعد از آن که به حاکميت در کابل رسيد، اين رابطه را با رژيم آخندی به سرحدی ارتقأ و محکم گردانيد
که حتا رژيم ولايت فقيه از کشتار افشار نيز خم بر ابرو نياورد و بار ديگر ثابت ساخت که وقتی پای مناقع مستقيم
آن کشور در بين باشد ھزاران شيعه فدای يک موی ابرويش.
“ربانی” نه تنھا در تمام دوران حاکميت ۴ ساله اش افغانستان به خصوص صفحات تحت کنترول حزبش در نقاط
شمال را به جولانگاه جواسيس ايرانی اعم از چنگيز ھا، مخملبافھا و ساير عوامل اطلاعاتی امنيتی ايران مبدل نمود
بلکه بعد از سقوط و ھزيمت از کابل نيز بر استحکام آن رابطه افزوده در تمام دوران روياروئی با طالبان به مثابۀ
مرکز توجه کشور ھای روسيه، ايران و ھند نقش دست دراز آنھا را در منطقه ايفأ می نمود.
در طی آن مدت برای “ربانی” که بيشتر در تاجيکستان زندگی می نمود و بالا ترين رابطه را با مقامات آن کشور
به وجود آورده بود، به مانند دو دھۀ قبل از آن که رسن بردگی “آی.اس.آی” را بر گردن خويش آويخته به واسطۀ
آن بر “جوی طلا ونقره” استيلا داشت، اين بار، باز ھم به يمن ھمان مکر و فريب مسلکی و حمايت مخفی نھاد ھای
استخباراتی به ميليونھا دالر سرمايه دسترسی يافت.
ربانی و امريکا:
امريکائی ھا که در آغاز تھاجم خونين و مرگبار شان بر افغانستان با وجود آن که به نيروھای تشکيل وی نياز
داشتند، مگر به اساس اطلاع از روابط مشکوک وی با شوروی سابق و دولت آخندی، چندان دل خوشی از وی
نداشتند و به ھمان اساس در کنفرانس بن با شدت کوشيدند تا مانع به قدرت رسيدن وی بگردند، مگر وقتی از
نزديک با وی بنای ھمکاری را گذاشتند به درک اشتباه آميز خويش از وی پی برده، به مرور زمان فرش ھای قرمز
را يکی به دنبال ديگری سر راھش پھن نمودند.
بر پايۀ ھمين شناخت مستقيم از وی بود که از نوکر خود “کرزی” خواستند تا مسؤوليت بزرگترين نمايش سياست
شان را در افغانستان بر دوش وی بگذارند.
“ربانی” ھم که در تمام دوران حيات ننگينش، خلاف ظلم و اجحافاتی که بر مردم ما روا داشته و از کشته ھای آنھا
پشته ساخته است، در چاکری برای استعمار و نيروھای اجنبی ھيچ گاھی کوتاھی ننموده بود، از اين الطاف شيطان
بزرگ حد اکثر استفاده را نموده، با تمام قواء و قدرت کوشيد تا به دوست و دشمن ثابت بسازد که وی يکی از
سرسپرده ترين نوکران امريکا می باشد، وی در اين راه آنقدر صداقت و از خود گذشتگی به خرچ نشان داد که
سرانجام يکی از نھاد ھای رقيب، تصميم به نابودی وی گرفت.
“ربانی” که از قرار گفتۀ يکی از ھمصنفانش در پوھنتون کابل، آدم ساعی و زحمتکشی بود که ھميشه برای رسيدن
به ھدف حاضر بود بالبان متبسم وضو را با پيشاب شيطان ساخته و بر محراب خدا سرسجود فرو آورد، در ادامۀ
زندگی ھمان مھارت را به اخلاق و کرکتر خود مبدل ساخته، با تمام اطراف قضيه اعم از آن ھائی که در اين جا
ذکری از آنھا به ميان آمد و آنھائی که از قيد قلم افتاده اندچنان صادقانه خود را تقديم می نمود که ھيچ يک از آنھا
نمی توانستند، بر وی ايراد گرفته مورد انتقاد قرار دھند.
بر ھمين مبناست که می توان گفت:
ربانی جاسوس ھزار چھره ای بود که فقط جواسيس، ايتام استخباراتی و سايرخود فروختگان آگاھانه بر مرگش
ماتم گرفته به ديگران چلينج می دھند، غافل از آن که وقتی کسانی تصميم دارند تا عليه باداران “ربانی” ھا
مبارزه نمايند، به توله سگان “ربانی” اين اھميت را قايل نيستند تا رجز خوانی ھای آنھا را جواب بگويند.
ربانی از تيزاب پاشی تا کابل سوزی
در زندگينامۀ مختصر ربانی می خوانيم که وی بعد از سه سال و چند ماه اقامت در مصر و ختم دورۀ ماستری وقتی
در اواخر دھۀ شصت ميلادی قرن گذشته به وطن عودت نمود، بعد از مدتی در ھمکاری با برخی از استادان ديگر
پوھنځی “شرعيات” پوھنتون کابل در جمع ھيأت مؤسس “نھضت اسلامی” بنيان “سازمان جوانان مسلمان” را
گذاشتند.
مطلب بالا، نه تنھا بھتان نيست بلکه در اين روز ھا که ياوه سرايان و خودفروختگان در صدد آنند تا از وی “قزل
ارسلان” ديگری ساخته و آب بحر را نيز برای شمردن صفحات کتاب مدح وی جھت “تر” کردن “سرانگشت”
کافی نمی دانند، در تمام نشرات اعم از داخلی و يا خارجی در آن مورد قلم فرسائی می نمايند. با در نظر داشت تمام
قلم فرسائی ھا و تأکيداتی که در اين مورد از طرف ھواداران راستين و “سگان ھر سوار” در آن مورد صورت می
گيرد، جا دارد معنای آن حرکت را در افغانستان و تأثيرات آن را بر حيات مردمان آن از نزديک مورد مداقه قرار
بدھيم.
قبل از آن که به ايجاد “سازمان جوانان مسلمان” و نقش تاريخی جنايتکارانه و خاينانۀ آن در افغانستان بپردازيم،
ھرچند مختصر بايد افزود:
افغانستانی که امروز می شناسيم از زمانه ھای خيلی دور بدين طرف، در مقاطع مختلف تاريخی از آن جائی که در
کنار زادگاه بزرگترين آئين ھا در شرق يعنی “کيش زردشتی”، “ميترائی”و “مزدکی” و … ، محل تقاطع فرھنگھا
و اديان متفاوت نيز بوده است، اديانی که با تمام اختلافات عميق بين ھم در داخل افغانستان امکان پرورش لازم را
برای خود يافته و از طرف مردم بدون تعصب و تنگ نظری پذيرفته و يا رد گرديده اند؛ مگر در ھر دو حالت اصل
مماشات، تسامح و تحمل عقيدتی به مثابۀ بخشی از روان شناسی اجتماعی مردم در بستر زمان شکل گرفته بود.
چنانچه در کنار آتشکده ھای زردشتی در اوج مدنيت زردشتی در خود بلخ ما شاھد معابد بودائی نيز ھستيم به ھمين
سان در کابل قديم معابد بودائی، شيوائی و زردشتی چنان در کنار ھم ساخته شده اند تو گوئی آنھا انسانھای عصر
امروز بوده که با تأسف جانشينان آنھا قرنھا به عقب کشيده شده اند؛ از آن ھم گذشته حتا وقتی اعراب بر ميھن ما
يورش آورده و بعد از حدود دو و نيم قرن قادر شدند مقاومت مردم را در ھم شکسته و دين شان را بر آنھا بقبولاند،
اگر از دوران کوتاه دولت متعصب “سلطان محمود غزنوی” بگذريم، تا ھمين اواخر مردم افغانستان را از لحاظ
عقيدتی شايد بتوان، با تفاھم ترين مردم جھان ناميد.
از آن دور ھا بر می گرديم به زمان مقارن ايجاد “سازمان جوانان مسلمان” يا ھمان “نھضت اسلامی” به گفتۀ
ھوادارانش و استفادۀ ابزاری از اسلام يا ورود اسلام سياسی در افغانستان.
گذشته از مذاھب مختلف اسلامی که باز ھم به غير از زمان محدود صدارت ھاشم جلاد اين ديره دونی انگليسی
الاصل، در تمام دوران از آزادی ھای عبادی خويش برخوردار بودند در افغانستان از اقليت ھای مذھبی به صورت
خانواده ھائی چند، “يھود ھا” بودند و حدود ١٠٠ تا ١۵٠ ھزار ھندو در سراسر افغانستان.
يھود ھا که تا قبل از ايجاد کشور صھيونيستی اسرائيل به خصوص جنگ ۶ روزۀ عرب و اسرائيل در ١٩۶٧ برای
قرنھا در افغانستان زندگی نموده بودند، با وجود تمام تقلب و رباخواری آنھا، در تمام تاريخ نمی توان حتا يک مورد
را يافت که مردم خاص به خاطر اعتقاد مذھبی، مزاحم شان شده باشد.
واما ھندو ھا که رويھمرفته در تمام افغانستان به خصوص کابل، قندھار، چاريکار، جلال آباد جمعيت ھای بيشتری
از آنھا اقامت داشتند، تا ھمين ديروز يعنی تا قبل از استقرار حاکميت قرون وسطائی مناديان “اسلام سياسی” در
افغانستان، به جرأت می توان نوشت که از تمام آزاديھای مذھبی برخوردار بودند. آنھا نه تنھا در کابل چند
“درمسال” داشتند، بلکه حتا در ولاياتی که تا حدودی بيشتر زير تأثير مذھب بودند مانند قندھار و جلال آباد نيز از
داشتن عبادت گاه ھای شان برخوردار بودند، شايد بتوان گفت به ھمين علت است که آنھا وقتی به اجبار ترک وطن
کردند و به ھندوستان و يا ساير کشور ھا کوچيدند، ھيچ گاھی ھويت افغانی شان را زير سؤال نبرده و در ھمه جا با
افتخار گفته اند، که ما افغان ھستيم.
از ھمزيستی صلح آميز بين معتقدان مذاھب مختلف در کشور ما، ضرب المثل ھائی به وجود آمده بود که دقت در
آنھا می تواند برای انسان قرن ٢١ نيز آموزنده باشد، مانند: عيسی به دين خود موسی به دين خود، بز از پای خود
آويزان است گوسپند از پای خود، کسی ترا به عوض او دوزخ نمی فرستد و ده ھای ديگر.
برھمين مبنا بود که وقتی رفع حجاب در افغانستان رويدست گرفته شد، به غير از مقدار اندکی خشونت در قندھار
که آنھم ملھم از دستان توطئه گرانۀ انگليس و پاکستان بود، در ساير نقاط افغانستان تا حدودی با بی تفاوتی و زير
شعار “ھرکس مرد شود کلاه خود را نگھدارد” به کمترين مقاومتی رو به رو شد، رفع حجاب که در نخست تا
حدودی، حد و اندازه ای داشت به مرور زمان کارش به جائی رسيد که ھنر پيشگان ھندی بايد از آن می آموختند؛
مگر مردم در قبال آن کمترين عکس العملی نشان نداده، آنی که موافق بود، بدون حجاب ظاھر می شد و آنی که
مخالف بود با حجاب و چادری. تصميم گيری و حل قضيه در عمل به دوش خانواده ھا و سلطۀ فرھنگی آنھا گذاشته
شد بود.
نمايش التزام عملی به اسلام يعنی نماز خواندن و روزه گرفتن نيز با آن که از لحاظ اعتقادی اکثريت افراد تارک
نماز و روزه خور، خود را مسلمان می دانستند امری نبود که اجباری در آن وجود داشته باشد.
در اينجا من حافظۀ تمام خوانندگان اين مقال را که سن شان بيش از ۵٠ سال باشد، به ياری و شھادت می طلبم. شما
خود به ياد بياوريد آيا وقتی در آن زمان به يکی از ولايات سفر می کرديد، و سرويس بين راه در ھنگام نماز می
ايستاد کسی از شما می خواست که به نماز ايستاده شويد تا چه رسد به آن که به انجام آن مجبور تان ساخته و يا
توھينی به شما روا دارد، به يقين جواب تان “نه” است آنھم به درشتی چھار چند حرف عادی. به ھمين سان
باشندگان کابل ھمه به ياد دارند که ھنگام رمضان، نه تنھا نانوائی ھا کار شان را مطابق معمول انجام می دادند حتا
در مرکز شھر يعنی در “پل باغ عمومی” صد متر دور تر از “رياست تبليغ شؤون اسلامی” وزارت اطلاعات و
کلتور يعنی در تمام “بولانی پزی” ھا غذا صرف می شد، فقط برای حفظ ظاھر، درب ورودی اصلی مسدود بود
مگر درب عقب دکان چارپلاق باز.
دختران مکاتب ھمان طوری که می خواستند، لباس می پوشيدند. ھرگاه مدير مکتب اندکی سخت گير می بود
دختران وقتی داخل مکتب می شدند دامن ھا را پائينتر می بستند، اما وقتی خارج می شدند نظر به قد و اندام شان تا
دو بلست بالای زانو نيز دامن ھا را بالا می کشيدند، تمام اينکار در جلو چشم تمام مردم صورت می گرفت، ھيچ
کسی ھرقدر ھم متعصب می بود به خود حق نمی داد تا از موضع قيم و شبان مردم به آنھا دستور داده در لباس
ديگران مداخله نمايد، چون اصل بر آن بود که “بز از پای خود آويزان است گوسپند از پای خود”.
اما وقتی “ربانی” و ساير مصر رفته ھا از آنجا برگشتند و به پاسخ نياز مبرم امپرياليزم و ارتجاع در تقابل مشروط،
موقت و ظاھری با حريف سوسيال امپرياليستی ودر تقابل مطلق و دايم با فرزندان صديق مردم، “سازمان جوانان
مسلمان” را اساس گذاشتند، کار به کجا کشيد؟ باز ھم از حافظۀ جمعی تمام مردمی که بيش از نيم قرن عمر دارند،
کمک می خواھم:
مگر بار اول با ايجاد ھمان “نطفۀ خبيثه” تيزاب پاشی بر روی دختران مکاتب آغاز نيافت؟ مگر بار اول از طرف
ھمان”نطفۀ خبيثه” صحن پوھنتون کابل با خون پاک فرزند دلير و پاکباز ميھن “سيدال قھرمان” به جرم اختلاف
عقيده رنگين نگرديد؟ مگر به دنبال ايجاد آن نھاد ظلمت گرا و دھشت افگن، در ليليه ھا در ھنگام رمضان درب
اتاقھای محصلانی که نه به روزه اعتقاد داشتند و نه ھم روزه می گرفتند، شکستانده نشد؟ مگر ده ھا محصل در ليليۀ
پوھنتون، ليليۀ پولی تخنيک و ليله ھای مؤسسات تربيه معلم و مکاتب ليليه از طرف اين اجاره داران دين لت و
کوب نشدند؟
تمام آن اعمال به چه معناست؟
ھمه در يک کلام به معنای گرداندن چرخ تاريخ به عقب و دين را از يک مسألۀ شخصی و اعتقادی به يک امر سر
کاری مبدل ساختن است. دين که در کليت خود می بايد از ديد يک معتقد “رابطه بين خالق و مخلوق” را بازتاب
دھد، به يک باره به وسيلۀ مشتی از افراد ميھن فروش و استخباراتی، به امر کنترول حزبی مبدل شده، زير عنوان
امر به معروف و نھی از منکر در ادامۀ کارشان تا توانستند، از انسانھای بی گناھی که جرمشان فقط سر برھنۀ شان
بود، سربريدند، در کوره ھای خشت پزی سوختاندند، با دستان بسته به امواج خروشان دريا سپردند، بر زنان
ھمديگر زير نام غنيمت تجاوز نموده به مثابه کنيز از آنھا استفاده نمودند.
برھان الدين ربانی که در کنار اخوانی ھا امروز عده ای وجدان باخته نيز بر مرگش ماتم گرفته اند، با آمدن از
مصر در ھمسوئی با ساير ھمقطارانش، به دنبال آن که “نھضت اسلامی” را بنيان گذاشتند، و با تيزاب پاشی شھرت
نيک!! خويش را کمائی نمودند و با خون سيدال ھا وضوی بردگی استعمار گرفتند، به ھمان جا بسنده نکرده در سال
١٣۵٣ با فرار از افغانستان، تمام آنھا خود را به مثابۀ يک ابزار بی مقدار در خدمت پاکستان قراردادند.
از آن به بعد آنھا نه به عنوان فرزندان افغان که می بايست حامی منافع افغانستان می بودند، بلکه به مثابۀ نوکران و
مزدوران بی مقدار پاکستان و استخبارات نظامی آن کشور يعنی “آی.اس.آی” به علاوۀ آن که در تمام افغانستان از
در رقابت باھم و رقابت بااستعمار روس، تمام زير ساختھای اقتصادی و اجتماعی کشور را به عمد و به دستور
پاکستان نابود نمودند، در خارج از افغانستان يعنی در پاکستان و ايران و چه بسا در کشور ھای ديگر نيز که
نويسنده از آن اطلاع ندارد، جوانان کشور را که نمی خواستند رسن رقيت و بردگی روس را برگردن حمل نمايند به
صد ھا و ھزار ھا تن به قتل رسانيدند.
مردم دلير و درد کشيدۀ افغانستان!
به گواھی جم غفيری از آن پناھندگان ميھن ما که بين سالھای ۵٩ و ۶٠ در پاکستان زندگانی می نمودند، احزاب
اسلامی مستقر در پاکستان، که ھمه شاخه ھائی بودند، که از ھمان نطفۀ خبيثۀ “سازمان جوانان مسلمان” سرزده
بودند، به خصوص حزب اسلامی “گلبدين” و جمعيت اسلامی “ربانی” بيش از ١٠٠٠ جوان محصل و متعلم را که
با ھزاران اميد از چنگال روسھا و مزدورانش فرار نموده بودند، در پاکستان به ويژه در شھر پشاور با قساوت و
ددمنشی يک حيوان درنده سر بريده، از خون ھريک از آنھا برای خود پول و اجرتی از جانب پاکستان و اعراب به
دست آورده اند.
ھموطن رنجکشيده! مادری که چشم به راه و در انتظار برگشت فرزندت ھستی؛ اينک يک تن از آنانی که دستش به
خون فرزند دلبندت رنگين بود، به خاک افتاد، مگر افسوس که بدون حضور در يک محاکمۀ انقلابی و بدون
پاسخدھی به پرسش ھای مادران، خواھران، ھمسران و ساير عزيزن از دست رفته، به زباله دان تاريخ فرستاده شد.
اينھا اعم از زنده و يا مرده سزاوار مرگھای به مراتب دھشتناکتر از آنند که ربانی با آن مواجه شد. مرگھائی که قبل
از مردن ريختن آبرو و شرف شان را در يک دادگاه انقلابی خود تصديق نمايند، مرگی که “زير تف لعنت” مردم
غرق شوند، مرگی که ھيچ يک از نوکران ھم مانند شان به خود جرأت ندھد تا به خاطرش نوحه سرائی نمايد.
خلاف تبليغات مشتی خود فروخته که اکنون برای مرگ آن جلاد اشک تمساح ريخته وی را مرد صلح، صفاء و
مھربانی معرفی می دارند، تاريخ سه دھۀ اخير گواھی می دھد که وی نيز به مانند ساير ھمقطاران اعتقادی اش در
حدی که برايش مقدور بوده از ريختن خون فرزندان صديق اين ميھن اباء نورزيده است. چنانچه سه تن از
قومندانھايش”احمد شاه مسعود، ذبيح لله و اسماعيل خان” که در واقع سه پايۀ قدرت ربانی را در افغانستان می
ساختند، در تمام مدت به عوض مبارزه عليه اشغالگران روسی، ضمن سازش و عقد معاھدات علنی و مخفی با
آنھا، در پروان – کاپيسا، در کوھدامن ، در کوه صافی، در قندوز، در اندراب، در بدخشان و تخار، در مزار و در
ھرات به صد ھا انقلابی و رزمندۀ آزاديخواه را از دم تيغ گذرانيده اند که در تمام اين جنايات حکم و تأئيد”امير
جمعيت اسلامی” يعنی ربانی خونخوار را با خود داشته اند. از آن گذشته در جريان تمام ١۴ سال مبارزه عليه اشغال
روسھا، ربانی به مثابۀ يک طرف جنگ ھای داخلی در رقابت با گلبدين از خون مردم درد مند افغانستان آسياب
استعمار و ارتجاع را به دوران انداخته است.
ربانی که ازتيزاب پاشی شروع و در مسلخ پاکستان به ھزاران جوان افغان را سلاخی نموده بود، به پاداش آنھمه
خيانت در حق کشور و جنايت در حق فرزندان آن، با استحالۀ قدرت در کابل، در واقع از طرف روس و پاکستان به
قدرت رسانيده شد.
اينجاست که دور ديگری از حيات نکبتبار تيزاب پاش ديروزی آغاز می يابد. عناصری که ديروز بر روی دختران
مردم زير نام مبارزه با بی حجابی و بدحجابی، تيزاب می پاشيدند، به يمن الطاف استعمار حاکم بر سرنوشت و
حيات و ممات مردم کشور گرديدند.
ھموطنان عزيزی که در در جريان سگ جنگی ھای احزاب اسلامی در کابل اقامت داشيد!
باشندگان مظلوم افشار نانکچی!
مردم رنجکشيده و آوارۀ کارته سخی، قلعۀ شاده، پل سرخ و ساير نقاط کابل!
چرا سکوت نموده ايد و نمی خواھيد عليه اين جنايتکار و قاتل فرزندان تان در پيشگاه تاريخ اقامۀ دعوا نمائيد، مگر
تنھا خانۀ ما در جريان اين لشکر کشی به تاراج رفته است؟ مگر تنھا بيش از ده تن از اعضای خانواده، اقارب و
دوستانم را من در لشکر کشی ھای ربانی – مسعود در کابل از دست داده ام؟ اگر اين طور نيست چرا ھمه ساکت
مانده ايد و به خود حرکتی نمی دھيد تا لااقل مزدوران جنايتکاران نتوانند تاريخ زندگانی تان را مطابق ميل خود رقم
زنند.
ھموطنان!
از چه می ترسيد؟ از اين که باز ھم دار و دستۀ مسعود – ربانی فاجعۀ افشار را بر سر تان بياورند؟ از اين که بر
دخترکان کمتر از ۵ سال تجاوز دسته جمعی انجام دھند؟ از اين که پسران نوبالغ تان را زير نام کاتب، مورد تجاوز
جنسی قرار دھند؟ سر انجام از مرگ؟
مگر نمی دانيد که ترس از مرگ دھشتناکتر از مرگ است؟ مگر نمی دانيد در جائی که نمی توان زندگی کرد،
مرگ خودش بھترين نجات است؟
پس بيائيد، قلم برداريد! دھن باز کنيد! بنويسيد! صحبت کنيد! و با ھر آنچه در حد توان و امکان نزد تان موجود
است اين قاتل بيرحم را که در کشتار کابل ھمسان با گلبدين و مسعود خون ۶۵ ھزار انسان بيگناه را به گردن دارد،
افشاء نمائيد! نگذاريد يک مشتی ميھن فروش، خاک فروش و مکتب فروش بر مرگ اين جلاد نوحۀ “فرزندان
مسلم” را بخوانند! از جنايات ربانی در کابل، در پاکستان، در تخار، در مزار، در بدخشان و در ھرکجا که خبر
داريد با وضاحت بنويسيد!
بنويسيد که ربانی قاتل سفاکی بود که از تيزاب پاشی بر روی دختران تان آغاز کرده و سر انجام شھر زيبای تان را
به ويرانه ای تبديل نمود که زاغ در آن نتواند اقامت نمايد.
ربانی تيزاب پاش، بعد از کشتن ۶۵ ھزار نفر در کابل، بر مبنای ھمان تعلقات فکری – عقيدتی و روابط مخفی
استخباراتی، وقتی از آمدن طالب باخبر شد، به جنايات قبلی خود اکتفاء ننموده با فرستادن ميليونھا افغانی پول نقد و
ارسال سيل اسلحه، از آن از گوربرخاستگان تاريخ استقبال نمود، ھمين استقبال بود که طالب را برای بيش از ۴
سال بر ميھن ما حاکم ساخت. حاکم ساخت تا ھرچه روشنائی بود خاموش سازد و ھمه جا را سياه و تاريک ساخته
فقط به تاريکی حق حيات قايل شود.
مگر ھمين ربانی نبود که به دنبال سقوط مزار به دست طالب و کشته شدن ديپلومات ھای ايرانی که ھمه جواسيس
آن کشور بودند و وظيفۀ شان جاسوسی برای ” واواک” ايران بود، از رژيم ولايت فقيه خواست تا با فرستادن لشکر
به افغانستان ، انتقام خون ديپلوماتھا در واقع فرار خودش را از آنھا بگيرد؟
مگر ھمين ربانی نبود که وقتی بادارانش بنای خشم بر طالب گرفتند، و زير نام مبارزه عليه طالب و القاعده از
فضاء کشور ما را زير شديد ترين بمباردمانھا قرار دادند، وی از امريکا و انگليس به صورت مکرر خواست تا ھر
چه بيشتر بم افگنند؟ مگر ھمين ربانی و دارو ودستۀ افغانستانی – خراسانی اش نبودند و نيستند که ناتو را به خاطر
مروت بالای مناطقی از افغانستان و خارج از آن ملامت کرده و می کنند، که چرا به قدر کافی بمب نمی ريزند و
مماشات می کنند؟
ھموطن رنج کشيده و درد مند!
اگر مشتی از اراذل و اوباش و مشتی از ميھن فروشان بی مقدار، می خواھند با تکرار دروغ ھا و تعريف ھای شان
ذھنيت نوباگان را در مورد اين قاتل و جنايتکار شکل دھند، ھمۀ ما وظيفه داريم تا حد اقل به خاطر صيانت از ذھن
ھای پاک فرزندان اين کشور وقايع را ھمانطوری که بود و است بنويسيم و نگذاريم تا دريوزه گران از آن جلاد
سيمای يک انسان با مروت را ترسيم نمايند.
ھموطن آزاده!
وقتی مزدوران بيمقدار ناتو زبان به تمجيد از آن عجوزۀ ھزار داماد قدرت ھای استعماری می کشايند، مگر اين
ميھن بر من و تو و آن ديگری حق ندارد تا پا پيش گذاشته ، آن فرزند ناخلفش را به درستی بشناسانيم تا نکند،
آيندگان در آن مسير گام گذارند؟
در مقابل تمام تعريف ھائی که از اين قصاب کابل می نمايند، مگر نفس اطاعت وی از اشغالگران و تلاش به خاطر
استحکام دولت دست نشانده، آن ننگ تاريخيی نيست که می بايد بار بار و به تکرار از آن ياد کرد؟
ھموطنی که حاضری به خاطر دفاع از دين و مذھب، تا پای جان ايستاده شوی، مگر اعمال “ربانی” و تمام دارو
دستۀ اخوانی اش نبود، که تنھا در شھر کابل بيش از ۵٠ ھزار افغان ھموطن ما را از اسلام، از خدا، از قرآن و از
محمد متنفر ساخته به دامان امپرياليزم غرب انداخت؟
از ديد اين قلم، ربانی اگر در تمام عمر خود، چنان آدم بی آزاری ھم می بود – که نبود – تا بودا ھم بايد از وی درس
بی آزاری را فرا می گرفت، ھمين که در سنگر دفاع از اشغالگران و به خاطر تحکيم پايه ھای دولتی که محصول
اشغال است، کشته شده است، کافيست تا وی را در کنار جناياتش از تيزاب پاشی تا کابل سوزی، خاين به کشور نيز
بنمامم.
آمران قتل ربانی
در اين قسمت نوشته قبل از آن که به اصل موضوع بپردازم، به اجازۀ شما خوانندگان گرامی و به اجازۀ استاد سخن
آقای “معروفی” که گاھی مطالب ارزشمند و آموزندۀ شان را با يادی از گذشته ھا آغاز می نمايند، می خواھم به
اقتفاء از ايشان سخنم را با يادی از گذشته آغاز نمايم باشد تذکر آن خاطره، بر بحث کنونی ما روشنی لازم بيندازد.
ده ھا سال قبل يعنی در اواخر دھۀ ۴٠ ھجری و اوايل دھۀ ۵٠ در محلی که ما زندگانی می نموديم، ملک قريه يک
پيشکار داشت که به نام “تواچی ….” ياد می شد. اين شخص که در خباثت و دنائت گوی سبقت از ھمه ربوده بود و
با اندکی تغيير در شعر شاعر”آنچه بدان ھمه دارند، او تنھا داشت” به علاوۀ آن که جاسوسی ملک، ولسوال و
قومندان ولسوالی را می نمود، در تمام فتنه ھا و نا آرامی ھائی که در منطقۀ ما و حتا ۶ کروھی محل ما رخ می
داد ھرگاه تحقيق درست صورت می گرفت پای “تواچی” در ميان بود؛ از دزدی گرفته تا پراندن بچه و دختر
مردم، جنگ اندازی، قمار خانه ساختن، تن فروشی، فروش ملک ودارائی مردم به صورت قاچاق و در غياب
صاحب آن و ھر آنچه می توان در موردش فکر نمود، از جناب “تواچی” ساخته بود.
بر مبنای ھمين خصايص ضد انسانی، شامگاھان يکی از روز ھا، چند تن از باشندگان محل که به احتمال اغلب ھمه
جوان بودند، خود را به قسمی که ديده نشوند در يکی از پس کوچه ھای محل که می دانستند “تواچی صاحب” از
آنجا عبور می نمود، در انتظار وی ماندند و به محض رسيدنش، بسيار سريع و غافلگيرانه ابتداء يک “پتو” را بر
سر وی انداخته بعداً به زدنش آغاز نموده بودند.
آنھا که ھمه از وی پرعقده بودند و می دانستند با ھر مشت و لگدی که بر “تواچی” حواله می دارند، درد دل يکی از
باشندگان محل را تسکين می بخشند، و جاسوسی از جواسيس خاندان طلائی را کيفر می دھند “تواچی” را به اندازه
ای مشت و مال کردند که ديگر نای راه رفتن و دفاع از وی کاملاً سلب و بيھوش بر زمين ماند.
جوانان به آن لت و کوب اکتفاء نکرده، “تواچی” را کاملاً برھنه نموده بعد از آن که با زدن چوب در … از وی
کشمش ساختند وی را ھمان طور “لچ مادرزاد” رھا نموده پی کار خود می روند.
فردای آن روز خبر لت خوردن و به اصطلاح “ايزار تواچی” را کشيدن، و ” کشمش شدن” وی به سان يک بمب
خبری تمام محله و حتا محله ھای اطراف را نيز فراگرفته، مردم بدون آن که ضارب و ضاربين “تواچی” را
بشناسند بر پدران و مادران آنھا رحمت فرستاده و از خدا می خواستند تا باز ھم آن فرشته ھای نجات را به سراغ
“تواچی” و اعوان و انصارش بفرستد.
اما عکس مردم که از خوشحالی در پوست نگنجيده ھريک “يک زاغ را چھل زاغ” ساخته و می خواستند بر
ھمديگربقبولانند که بزرگی “چوب” به چه اندازه بوده؛ ملک قريه که در لت خوردن “تواچی” آيندۀ خود را پيشبينی
می نمود، ضمن دو و دشنام و قدرت دولت وقت را به رخ مردم کشانيدن، حدود يک ھفته بعد که “تواچی” بر
سرپای آمده و می توانست بستر را ترک نمايد، در يکی از روز ھا طبق قرار قبلی، قومندان ولسوالی را در ظاھر
برای عيادت از “تواچی” اما در اصل برای ترساندن مردم به قريه دعوت نموده بود.
قومندان ولسوالی که فردی بود از اھالی پنجشير و اگر حافظه ام دچار اشتباه نشده باشد “نورلله” ناميده می شد، با
ھمان ھيکل بزرگ و شکم قطوری که از دور فرياد می زد، از سرقت ھای “تواچی” در اينجا ھم چيز ھائی مدفون
است، بعد از ديدن “تواچی” در حالی که وی نيز با سر و روی بسته در کنارش”چاک چاک” راه می رفت و ملک و
ساير نوچه ھای شان “خاکباد” به راه انداخته بودند، در سرک عمومی، آنجائی که موتر قومندان صاحب در انتظار
صاحبش می غريد، توقف نموده به طرف مردمی که جلو چند دکان کھنه و از ھم پاشيده ايستاده بودند، رو گردانيده
با تبختر يک “قومندان” پرسيد:
کدام پدر و مادر … “تواچی” صاحب را زده؟
چون ھيچ صدائی در پاسخ خود نشنيد، رويش را به طرف يکی از ريش سفيدان محل که می گفتند بيش از ١٠٠ سال
عمر دارد نموده، پرسيد:
“او بابه، تو که پايت د لب گور رسيده بگو، کی “تواچی” صاحب را زده؟”
بابه که تا آن روز ھيچ گاھی صدای بلند وی را حد اقل ما نشنيده بوديم، رو را به طرف قومندان برگردانيده پرسيد:
“مه بگم”
قومندان در جواب گفت: بلی تو!
بابه با ھمان صدا گفت:
“قومندان صاحب، ازمه که راه گشته نميتانم تا تو که نفر و نوکر حکومتی استی گرفته تا تمام مردم ميشه که او را
زده باشن”
قومندان که انتظار چنين پاسخی را نداشت، با عصبانيت گفت” آخر چرا؟؟
بابه که منتظر اين سؤال بود به اصطلاح مردم، نه برد و نه آورد و با ھمان صدای بلند گفت:
ازبس ای پدر لعنت شرور است، از بس ظلم کرده، از بس بدی کرده، از بس دزدی کرده …”
قومندان که به ھيچ صورت انتظار چنين پاسخی را آنھم از پيرمردی که بيش از ١٠٠ سال داشت، نداشت و نمی
توانست با وی از در خشونت نيز پيش آيد بعد از آن که چند دشنام به استقامت ضاربين “تواچی” فرستاد و به قدر
کافی “خط و نشان” کشيد، از راھی که آمده بود برگشت بدون آن که کدام دستآوردی داشته باشد.
وقتی خاطرۀ آن روز را با اوضاع کنونی قتل “ربانی” ھمزمان به ذھنم خطور می دھم، می بينم اين ھيولای
خونخوار نيز آنقدر جنايت و خيانت نموده و در جنايت، دزدی و وطن فروشی دست ھزاران “تواچی” را از پشت
بسته بود که می تواند به صد ھا و ھزاران دشمن در پشت قتل وی قرار داشته باشد. چه ھمان طوری که از آغاز اين
سلسله نوشته ھا با استمداد از سخن جاودانی “ناصر خسرو” آورده ايم، آنی که دست به خون ديگران می آلايد و حتا
با انگشت درب کسی را به صدا می آورد، نمی تواند منتظر باشد که ھيچ کس به وی نبايد کاری داشته باشد.
و اما برگرديم از خاطرات چندين دھه قبل به آنچه اکنون اتفاق افتاده است:
منش و کردارفرصت طلبانه و به مثابۀ يک جاسوس چند جانبه دق الباب تمام نھاد ھای استخباراتی را کردن و به
موازات آن شرکت در کشتار بيدريغ توده ھای ميليونی افغانستان و فروش گستاخانۀ ميھن، آن عواملی اند که طيف
دشمنان “ربانی” را از حساب بيرون کشيده است به علاوه، سياست استفاده جويانه و فرصت طلبانۀ متحدين داخلی و
خارجی وی نيز قسمی است که ھريک می خواھد از کشته شدن آن ھيولا بيشترين منفعت را برای خود به دست
بياورد، به ھمين لحاظ از نخستين روزی که وی به دنبال يک عمل انتحاری راھی زباله دان تاريخ گرديد تا امروز
که حدود ده روز از آن واقعه می گذرد، با آن که قاتل کاملاً معلوم است، اما به خاطر يافتن دستان پشت پرده و
محرکين اصلی قاتل بازار افواھات و شايعات کاملاً گرم می باشد. اين شايعات اگر از صد ھا دشمنی شخصی که در
چنين مواردی مطرح می گردند، بگذريم در خطوط کلی خود در سه بخش تمرکز يافته است:
١- امريکا و ادارۀ مستعمراتی کابل به مثابۀ گردانندۀ اصلی آن قتل
٢- شوروی، ايران و شورای نظار
٣- پاکستان، “ام. آی. ۶” و طالبان
١- امريکا و ادارۀ مستعمراتی کابل به مثابۀ گردانندۀ اصلی آن قتل:
به صورت عمده مبلغان اين طرز ديد کسانی اند که يا به صورت مستقيم با ايران، روسيه و ھند و نھاد ھای تبليغی
استخباراتی آنھا در رابطه اند و يا اين نا آگاھانه، در دام تبليغاتی آنھا گرفتار مانده اند.
اين طيف افراد می خواھند بگويند که گويا “ربانی” با امريکائی ھا در مخالفت قرار داشته نه تنھا مخالف موجوديت
فعلی شان در افغانستان بود بلکه با ايجاد لشکر گاه ھای آنھا نيز مخالفت داشت، بدين منظور آمريکائی ھا وی را از
پيش پای خويش برداشتند. پايه ھای چنين تفکری را می توان در اشاره ھای تلويحی دپلومات سابقه دار ھند “م. ک.
بدره کمار” نيز مشاھده نمود. اين فرض از جھتی که آنھا مطرح می دارند، به ھيچ صورت نمی تواند، اعتبار داشته
باشد، مگر اين که بپذيريم طرح ديگری در ميان است که بعداً به آن خواھيم پرداخت.
علت آن که اين طرح نمی تواند از اعتبار زياد برخوردار باشد، می تواند چنين باشد:
صرف نظر از آن که امريکائی تا چه حدی کنترول عمليات ھای انتحاری در دست دارند و اين که آيا در اين حدی
از توانائی ھستند تا دشمنان خويش را به وسيلۀ دشمن ديگری ترور نموده از بين ببرند، آنچه اين احتمال را از
منظری که ايرانی ھا و ھندی ھا ادعا می دارند، به شدت ضعيف می سازد، کارنامۀ زندگانی شخص “ربانی” می
باشد. چه به گواھی تجربه و زندگی شخصی فرد فرد مردم افغانستان، وی در تمام دوران حيات ننگينش، نه تنھا ھيچ
گونه مخالفتی با امريکائی ھا به خصوص اشغال افغانستان به وسيلۀ آنھا نداشت، بلکه طنين صدای کريه وی ھنوز
ھم از گوش ھموطنان دور نشده وقتی از ناتو می خواست تابرای نابودی طالب بمب ھای بيشتر و کار آمد تری
بريزند، او که در آغاز فکر می کرد اين بار امريکائی ھا خود دست وی را گرفته و به ارگ رھنمون می شوند وقتی
در آغاز قضايا را به شکل ديگری ديد، اندکی دلخوری از خود نشان داد ، آنھم نه از امريکائی ھا بلکه از سه خاين
شورای نظاری، مگر به مرور زمان وقتی از جانبی در غارت ميليارد ھا دالری که از کيسۀ خليفه در افغانستان
پخش می گرديد، سھيم ساخته شد و از جانب ديگر امکان خورد و برد برای تمام اعوان و انصارش در سراسر
افغانستان و جھان مساعد گرديد و از طرف ديگر دامادش را که ھيچ گونه سابقۀ کاری و خدمتی را حتا در جريان
مقاومت رسمی نيز نداشت به احترام وی و به عوض خونبھای برادرش “ارشد الخاينين” تا سطح معاون اول رياست
جمھوری بالا کشيدند و از ھمه بالاتر وقتی در اين اواخر با سپردن مسؤوليت و صلاحيت ده ھا ميليون دالر زير نام
“کميتۀ صلح” به وی امپرياليسم دست و دلبازی خود را برای مزدورانش به اثبات رسانيد، ديگر تمام آن دلخوری ھا
و ناراحتی ھای احتمالی بين “ربانی” و اشغالگران از بين رفته، به مثابۀ يکی از نوکران صادق و وفادار در خدمت
آنھا قرار گرفت.
“ربانی” نه تنھا در مخالفت با امريکائی ھا و سايراشغالگران قرار نداشت تا کسانی بخواھند از آن عبای
آزاديخواھی بر تنش نمايند، بلکه به مثابۀ يکی از افرادی که جھت تحکيم ادارۀ مستعمراتی کابل و تحکيم مناسبات
استعماری در افغانستان، تا آخرين رمق حيات، فعاليت می نمود، ھر بر چسبی می تواند بر وی بچسبد به غير از
وطن پرستی و آزادی خواھی. در نتيجه به جرأت می توان نوشت:
“ربانی” فردی بود نوکر استعمار که در دفاع از استعمار جان خود را از دست داده است و ھيچ کسی با ھيچ پوشش
و بھانه ای نمی تواند وی را عنصر ضد استعماری و يا مبارز جا بزند، ھرچند تلاش کننده بيشر از ببرک کارمل
ديده درائی تاريخی نيز داشته باشد.
و اما آن منظری که می تواند، پای سنجش شامل ساختن امريکا در محاسبات را باز گذارد:
امريکائی ھا به دو منظور می توانند حتا اگر خود ھم در کشتن “ربانی” سھمی نداشته باشند، از کشته شدن وی سود
بجويند:
نخست وقتی خواسته باشند کشته شدن “ربانی” را بھانه قرار داده به تنور نفرت قومی و مليتی ھيزم بيشتر برده آن
را کاملاً فروزان سازند و در واقع برنامۀ تجزيۀ افغانستان را بخواھند روی دست بگيرند. شواھدی که در اين مورد
می تواند مشاھده شود، موضع گيری ھای خصمانۀ برخی از افراد مربوط “شورای نظار” است عليه مليت پشتون.
چنانچه “عطا نور” والی گماشته شدۀ امريکائی در ولايت بلخ اين نکته را با صراحت بيان داشته و امکان ھرنوع
صلح را منتفی دانست.
“عطا” که خود يکی از سگان زنجيری جمعيت و از سگان زنجيری امريکا به شمار می رود، به يقين وقتی چنان
حرفھائی را می زد، حمايت اشغالگران امريکائی و ساير مراکز قدرت در افغانستان را با خود داشت ورنه به ھيچ
صورت جرأت نمی کرد تا با چنان صراحتی، بر روی سياست ھای به اصطلاح دولت مرکزی مورد تأئيد امريکا
“سيلی” حواله نمايد.
منظور دوم استفادۀ ابزاری از مرگ “ربانی” به خاطر صدور بحران به پاکستان می باشد. چه ھمان طوری که
سالھا قبل ضمن يکی دو نوشته و يکی از مصاحبه ھا، برمبنای شناختی که از امپرياليسم امريکا داشتم و دارم به
خود حق دادم تا بنويسم، تجارب تاريخی نشان داده است که امريکا به خاطر غلبه بر يک بحران و کنترول آن،
ھميشه کوشيده است با صدور بحران و گسترش آن به جا ھای ديگر، به اھداف خود دست يابد و مثال ھای آن را در
گسترش آتش جنگ و جنايت در جنوب شرق آسيا از ويتنام به کامبوج و لاووس آورده بودم، اکنون نيز با صراحت
ابراز می دارم، امريکا نمی تواند شکست خود در اشغال افغانستان را به سادگی تحمل نمايد.
امريکا با تمام قواء کوشيده و باز ھم خواھد کوشيد تا به مثابۀ آخرين ترفند استعماری قبل از خروج و فرار از
افغانستان، بحران افغانستان را به کشور ھای ھمسايۀ آن به خصوص پاکستان و ايران نيز صادر نمايد. سر و صدا
ھائی که در اين اواخر تنی چند از سياستمداران امريکائی، به خصوص تنی چند از اعضای کنگره در قبال پاکستان
به راه انداختند و کار به جائی کشيد که فرماندھان نظامی امريکا از فرستادن نيروی زمينی به داخل پاکستان حرفی
به ميان آورد، در واقع با آن حرکت واکنش حريف را استمزاج نمودند و پاکستان نيز طی اعلاميۀ شديد الحنی چنان
حرکتی را غير قابل قبول دانست، ھمه شواھدی اند که امريکائی ھا بی ميل نيستند تا سربازان شان در داخل خاک
پاکستان نيز به صورت علنی به کشتار مردم آنجا دست بزنند.
فقط با درک ھمين سياست رسواست که می توان خوشرقصی ھا و رجز خوانی ھای دلقک جديد استعمار”اسپنتا” را
به درستی فھميد، وقتی فرد خود فروخته و مزدوری چون “اسپنتا” به خود اين جرأت را می دھد تا با صدای بلند
اعلام دارد که گويا زمان مذاکره با طالب به سر آمده از اين به بعد با دولت پاکستان در اين زمينه صحبت خواھيم
نمود. صرف نظر از آن که وی می خواھد تا چه اندازه برای خود بين ھواداران “ربانی” دلربائی نمايد، به صورت
مستقيم می رساند که امريکا از اين حادثه می خواھد حد اکثر استفاده را نموده، چه بسا به ھمين بھانه به علاوۀ
فرستادن “درون ھا” سربازانش را نيز به آنجا بفرستند.
نکتۀ ديگری که اين حدس را تا اندکی قوت می بخشد، سرو صدا ھای اخير ببرک امريکائيست مبنی بر اين که اگر
پاکستان در زمينۀ قتل “ربانی” با آنھا ھمکاری نکند قضيه را به شورای امنيت ملل متحد خواھد کشانيد، می تواند
باز ھم دليل ديگری باشد برای اين که امپرياليسم تصميم دارد تا در تنور گرم فعلی، نان خود را بپزد. نان گسترش
اشغال، نان گسترش قتل و جنايت.
ھرگاه چنين امری اتفاق بيفتد، به جرأت می توان نوشت:
“ربانی” نه تنھا در ھنگام حيات به مثابۀ ابزاری در خدمت تحقق اھداف استعماری قرار داشت، بلکه مردۀ وی نيز
در خدمت ارباب استعماری قرار گرفت.

موسوی

یادونــــــــــــــــه:
دا چې ولې زه اوس حامد ، حامد کرزی نه بولم یا دولسمشر په ځای فساد مشر ورته وایم ځواب یې په لاندې لینک کې لوستلای شئ:
http://talafghan.com/socialpolitics/karzais_brain-has_washed=mabismel.html