د ادب ژبه ده ، خوشحال لري دیوان لري

دموشګاف سره بابا عبدالرحمان لري

توري سپرلی ، سپرلی د پاڼو په لاسؤ کي ناڅي

بوی د نرګس او د لونګو یې وږمو کي ناڅي

یون یې لطیف په سپینو کاڼو کي دنرمو اوبو

مسکا یې خیال د بړبوکیو د باران په اوږو

د درخو حسن د آدم د افسانو ژبه ده

په سور او تال کي د رباب د ږغیدو ژبه ده

ته واچینه ده راوتلې د سپوږمۍ د کوره

څپه، څپه یې په قدم کي د هوسۍ د کوره

دخيال په سیورو کي، لفظونه دکمال پراته دي

دلمر په غشو کي فصلونه د جلال پراته دي

لهجې یې شونډو ته شربت او نګهتونه راوړي

روح یې و تن ته پایکوبونه، اتڼونه راوړي

په غوږ لګیږې لکه سیند کي وي د شور سندرې

په ساړه ژمي کې وي بلي د تود اور سندرې

دکرښو قد یې د چنار د تن خویونه اخلي

قلم یې ژبه د انګورو دبڼونو اخلي

زما دمور ، زما د پلار او دجانان ژبه ده

شکر دی خدایه ؛ چي د ګران افغانستان ژ به ده

پروین فیض زاده ملال

۲۰۲۱/ ۵ / ۲ویلز، برتانیه