کوترې

ناصحه لرې چې خولګۍ  ترې  واخلم

ماشوم زړګی مۍ ځي  شکرو  پسې

پرېږدی چې کښينی د بامونو پر سر

چکچکې مه   وهی   کوترو   پسې

***

پتنګ به خود پرې خپل  وزر  سوزوي

شمه یې غم   کې  ټول  بشر    سوزوي

ستا    بارودي   نظر  حسينې   پېغلې

زما د هیلو   سمه ،  غر    سو زوي

لږ دې  پرې سیوری د حیا راخور که

د حسن  ګل دې د وخت  لمر  سوزوي

چې وي جنګونه  او لمبې  نړۍ   کې

سوله همېش پکې خپل سر  سو زو ي

ښکلي یې هیڅ په لوري نه ورګوري

زلمی پرې هسې  خپل نظر سوزوي

***

له تورو  سترګو د باڼه  چاپېره

لکه جرګې   ته  پښتانه چاپېره

لکه يو ياد به دې ساتمه  پکې

جانانه کړم به درنه زړه چاپېره

که یې زما د خیال مورچې نیولې

غمونه ستا مې کړل خواره چاپېره

پرون یې لاس د یارانې راکاوه

نن مې دي واړه له کاله  چاپېره

زما خیالونه د غزل ماشوما ن

وږي، نهر له  تناره  چاپېره

***

خال دې د سپین جبین  پټی  ګرو  کړی

غم   د  لیلا  رانه   زړګی   ګرو  کړی

نه په  خندا  نه په  موسکا    پوهيږ ې

تل دې زما د ژوند  سپرلی ګرو کړی

دا شېخ! مې حق پکې ذره  نه  بولي

وایی جنت مې ځای  پر ځی ګرو کړی

د کور   او  کلی  درته  څه  ووایم

پوله په  پوله  مو  مرګی  ګرو  کړی

بیا چې ځلمی په ژبه سپک  یادوی

چا دې د  سرو شونډو وښی ګرو کړی

***

تور اوربلونه  یې  اورونه  سېزي

خود اسویلي مو  ځیګرونه سېزي

رقیبه ستا ورباندې  څه  کمېږي

که سوزي سوزي زموږ زړونه سېزي

د کور  او  کلی   رانه  مکړه  تپوس

پوله په پوله   ارمانونه   سېزي

ښکاری رښتیا مې قتلوی جانانه

راته بې وخته دې لاسونه سېزي

زلمیه ژر یې پې ملیار خبر  که

د سپیلنو په ځای ګلونه  سېزي

***