ادبي ټوټه
زه به هغه ته د خپلې خولې نذر ورکړم، د خپلو سرو شونډو په زکات به یې مالامال کړم، د خپلې مینې د وړانګیز خیرات په ستره ونډه کې به یې شامل کړم، د خپلې سینې د رنګین هار د مرغلرو په تار کې به یې وپییم، کلک به یې په زړه پورې و نیسم، ترې لوګی به شم او د ښکلاوو په رنګینو زیرمو به یې میلمه کړم.

داسې به ترې صدقه شم لکه پتنګ چې د خپلې ریښتنې مینې له طبیعیت سره سم د ډیوو وړانګو ته خپل ځان دومره نږدې کوي چې د هغه له حرارت څخه بیل خوند اخلي، د خپل نازک بدن د غړو په سوزیدو کې چورت هم نه وهي بلکي کله کله خو خپله روح هم د مینې شیرن جانان ته په وړیا توګه وربخښي.

داسې به ترې لوګی شم لکه د سپیلني دانې چې خپله د سوربخن خوګلن لپاسه ټوپونه وهي خو د خواږه جانان خوا ته د خطرونو بلاوې نه پریږي بلکي د خپل جادویي لوګي په وسیله یې د هغه له لوري څخه بلې خوا ته شړي.

داسې به یې ښکل کړم لکه بورا چې د ګل له خوږې سینې څخه غیږه ګرزولې وي او په مینه مینه یې د ښکلا ریښې په خپلو تږو شونډو را زبیښي .

هو که چا را ته وویل چې نن ستا په ټاټوبي کې د آرامۍ شپه تیره شوه، نن پرې د سکون د لمر وړانګې را کوزې شوې، نن یې د خوښۍ د څرک په مزل باندې یې یون پیل کړی، نن ستا د خلکو په وړاندې د مرګي خوله پټه شوې، د توپ او راکټ ځای د ښکلا هڅو نیولی، د خونکار ټوپک شپیلۍ له کاره لویدلې، نن ستا خلکو د آرامۍ لیلا ته غیږه ورکړه او نن په دې خاوره یو څاڅکی وینه هم نه ده تویې شوې. هو په دې شرط چې که یې راته راوړ داسې زیری.