شايق جمال د سانسور په خاطر خپلې لیکنی په انیس کې « د قلم د لیونتوب »تر نامه لاندې خپرولي چې د هغه دا ډول شعرونه اوس دترزیق په نامه مشهور دی
(…امروز صبح طبعم چون قامت جانان رسا
هوای بهاری چون پیراهن محبوب ومعطر صفا بود.
بی آنکه فکری کرده باشم یا پیشانی خود را بمالم
دیدم غزل تازه ورنگینی به گلویم رسیده
واز سوراخ بینی کله کشک نمود
هرقدر پالیدم قلمک زری خود را که
ازشاخ ماکیان بندل خان بزغاله تراش یافته بودم ،
نیافتم ازخوف آنکه مبادا چلپاسک معنا از بحیرۀ دماغم پرواز کند
زود بیل برف پاکی را به مرتبان مربای نقل چکه کرده
به… پتلون اسپ خود نوشتم . )
(…نن سهار مي طبع لکه د جانان قد لوړ و
د پسرلي هوا لکه د یار کمیس معطر اوصفا و
بېله دې چې سوچ مي کړی وي یا تندی وموښم
یو نوی او ښه غزل مي تر سټوني راغی
او د پزې له سوریويې کله کشک کوئ
ما چي هر څه خپل زري قلم ولټوی
چې ما د بندل خان بزغاله د چرګې له ښکر څخه توږلی و
پیدامي نه کړ، له دې ویرې هسي نه چې د هغه دکربوړي مانا زما له دماغه وا لوزي
ژر مې د واورې رشبیل د نقلو په مربا غوطه کړ
د خپل اس د پتلون… مي ولیکی)
د هغه یوبل ترزیق طنز داسې دی :
بهار آمد جهان شد بازجو جو
سگان باغ بارانه به غوغو
نهالان سربه سردرپای انگور
سیربام شما شش کاسۀ زنبور
گلاب ویاسمن جنگی به حلوا
گٌلٍ شلغم به شاخ حوضٍ بالا
به زرد آلو نمی دانم کی گفته
که فواره به زیر ناک خفته
زنازبو کچالو درگرفته
چو کینا دامن کوثر گرفته
به داؤودی سربانجان درآمد
غم هجران زردک برسرآمد
بیا دهقان که وقت جست وخیزاست
که داس من چو دستار توتیز است
بیا اکنون که وقت کشت وکاراست
ببین روباه برپشقل سواراست
به بام بیضۀ خرچنگ جاکن
به من هم گاو خود را آشناکن
گٌل فرنی سرٍ دلدار بگذار
به پشتٍ بقه میخ وتاربگذار
زلاله هرطرف شمع وچراغ است
دماغ زاغ همچون قرچه داغ است

پسرلی راغی نړۍسوه بیا جوجو
د بارانې د بڼ سپي کوي غوغو
نهالان سر په سر پښوته انګور
ستاسو د بام سیر شپږ کاسې زنبور
دګلاب اویاسمن جنګ دی په حلوا
د شلغم ګل په ښاخ کې د حوض بالا
نه پوهیږم زردالو ته چا ورسوله اوازه
چي فواره دناک لاندې ده ویده
له نازبو پټاټو اور واخیسته
ځکه کینا د کوثر لمن نیولې ده
په داوودي کې د بادنجان سر ننوت
د ګازرې د هجران غم ووت
راسه بزګره چې وخت د ټوپ اوخېز دی
زما لورلکه ستا پټکی تیز دی
راسه چې اوس وخت د کښت او کر دی
وګوره ګیدړ سپور د پچې پر سر دی
پر بام د چنګاښ هګۍ په شا کړه
زما سره هم خپل غو ا اشنا کړه
د فرنی ګل د دلدار په سر کښېږده
د چنګښي په شا میخ اوتار کښېږده
له غاټوله هره خوا شمع اوچراغ دی
د کارغه دماغ لکه چورندک داغ دی
د هاشم خان په وخت کي ددې ترزیق خندا هم غنمت وه که څه خلکو د هغه ځینې بیتونه تغیرول خو د سانسور دستګاه په هغه کې څه نسوای پیدا کولی.