هر ښوونځی چی په وطن کمی سوځیږي
زړه می اور واخلی اډونه می ویلیږي
 
چی د ولوږی نه انسان هلته واښه خوري
څنګه ستوني نه به زما ډوډي تیریږي

چی د کنډو ړندو حال نه بیا خبر شم
د هغوي په بیوسی می زړه ځوریږی
 
هر انسان چی د جنګونو قرباني شي
دا ماشوم زړګی می وینی کی لمبیږي
 
خو چی واورم بیا وطن کی ارآمی ده
زه ارآم شم د زړه بڼ می زرغونیړي

چی دخلکو په څیروکی خوشحالي وي
د خالد د هیلو ګل نورهم غوړیږي

حفیظ الله خالد  ویانا / اتریش