غزل

جــــــانــــانـــــه پــــــه سجدو درته راغلئ يمه ځم

څــــــو ورځي دي په غېږ کي اوسېدلئ يمه ځم

د اوښکو په ګامونـو اسوېلـــــو در څخه ولاړم

لــــــه ستــــــرګـــــو تر بــــــاڼو را رسېدلئ يمه ځم

تـــــر اوسـه مي باقي دي پر کوڅود پلونو نښي

يـــــــــو عمـــــــر پــــــــــــر دې لارو ژړېدلئ يمه ځم

پېغور چي د سيالۍ مي د رقيب را پاته نه سي

ســــــل ځـــــله دي ســـــــــکروټـو ازمېيلئ يمه ځم

ته ناست وې لاس تر غــاړه له رقيب سره همراز

پــــــر شمـــــع د مـــــحفل دي کړېــــــــدلئ يمه ځم

د عقل پـــــــر کوڅـــــو مي کاڼو سر دئ پېژندلئ

پــــه ټـــــول د لـــــــــــېونو کي چي ښاغلئ يمه ځم

لــــــه شپـــــو څخه دي ولاړم جهاني رنګه په صبر

لــــــه شــــرنــــــګه د نــــــغمې دي پرېوتلئ يمه ځم