کاندید اکاډمیسن محمد اعظم سیستانی

ما همه میدانیم که ۲۸ اسد روز اعلام استرداد استقلال افغاتستان است.استقلالی که تحت زعامت شاه امان الله غاری وجانبازیهای مردم دلیر افغاتستان در سال ۱۹۱۹/ ۱۲۹۸ش یعنی ۱۰۱ سال قبل از امروز از دست استعمار بریتاتیا حاصل گردیده است.
به این متاسبت دولت ونهادهای دولتی وتمام مردم افغانستان فرارسیدن این روز را گرامی میدارند و آنرا با تدویرمحافل وکنفراتس ها ونواختن دهل وساز وراه انداختن اتنهای ملی وجراغاتی کردن شهرو کوچه ها تجلیل میکنند. این تجلیل پاس داری از خونهای پاک پدرانی است که در راه کسب استقلال کشور ریخته اند تا فرزندان شان درمیان سایر ملل آزاد جهان احساس سرفرازی وخوسبختی
نمایند.بنابرین چنین روز مقدس ملی را نباید تمسخرکرد ویا زیر سوال برد‌!

هموطنی تحصیل دیده دیروز پستی گذاشته بود بنام ” کدام استقلال؟”
پیامش این بود که کشور ما توسط امریکا اشغال شده وما استقلالی نداریم پس استقلال چی ویادش چی ؟
سپس ازسالهای حادثه زای چون ۱۷۰۹ میلادی ، ۱۷۴۷ میلادی ، ۱۸۴۲ میلادی ، ۱۸۷۹ میلادی ، ۱۹۱۹ میلادی ، ۲۶ دلو ۱۳۶۷ یاد کرده است که هریک اهمیتی کمتر از روز استقلال نداشته اند .
من کامنتی به این مضمون برایش نوشتم:

این گونه سوالها معمولن از سوی کسانی مطرح میشود که تحمل دیدن تجلیل از استقلال افغانستان را ندارند وبا سوالات ابن چنینی کمی خود را تسلی میدهند. من از شما توقع چنین سوالی را نداشتم.

شما خود گفته ایدکه بعد از فروپاشی دولت تیموری هرات سرزمین افعانستان میان سه دولت نوظهور صفوی و شیبانی و بابریان هند تقسبم شد. این تجزیه مدت دو نیم قرن بدرازا کشید. تا اینکه مردی چون میرویس خان هوتکی در قندهارپیدا شد و مردم را به اتحاد وقیام برضد ظلم واستبداد حاکمیت صفوی فرا خواند و با از جان گذشتگی توانست یوغ استبداد صفوی را از دوش مردم قندهار در۱۷۰۹ بدورافگند و واستقلال قندهار ولواحق آنرا اعلان نماید. این اقدام شجاعانه میرویس خان الگویی برای مردم هرات و سیستان نیز گردید و این دو ایالت نیز با اقدامات جسورانه خود توانستند استقلال خود را از تسلط صفو یان در سالهای ۱۷۱۶ و ۱۷۲۲ حاصل کنند.
قندهار وهرات و سیستان تا ظهور نادرافشار هریک جدا از هم بحیات خود ادامه دادند و هرگز با هم متحد نشدند وقلمرو واحدی تشکیل ندادند.
گذشته از این بخش شمال کشور چون بلخ ومیمنه در زیر سلطه شیبانیان ماوراءالنهر بود وتخار و کابل در دست بابربان هند بود و نمیتوان گفت مناطق مذکور از استقلال قندهار و هرات بهره مند شده بودند.

نادرشاه افشاردر۱۷۳۸ به استقلال محلی قندهار خاتمه داد وتمام افعانستان موجوده را به قلمرو ( فارس) افزود ومدت ده سال بر آن حکم راند و سخنی از آزادی وخود مختاری قندهار وهرات و دیگر بخشهای کشور در میان نبود.
تا آنکه در سال ۱۷۴۷ نادر افشار بدست سران نظامی خود در خبوشان خراسان بقتل رسید و سران نظامی اش هریک برگوشه ای ار امپراتوری او دست یافتند.
احمد خان ابدالی ‌که یکی از افسران نظامی نادر بود با گروه تحت فرمان خویش حرم نادر را از تطاول شورشیان نجان داده به کلات رسانید و از آنجا با نیروهای افعانی بعزم قندهار حرکت نمود ودر قندهار با تشکیل یک لویه جرگه متشکل از بزرگان قومی سعی نمود تا افغانها از میان خود کسی را به پادشاهی بر گزینند تا منبعد از خود دولتی داشته باشند ودیگر بغیر از پادشاه خود از کسی دیگری اطاعت نکنند.بالاخره افغانها بعد از ۸ روز جر وبحث احمد خان ابدالی را به پادشاهی خود برگزبدند.(اکتوبر۱۷۴۷) . به این ترتیب تهداب دولت معاصر افغاتستان در قندهار گذاسته شد. به همین مناسبت احمدساه درانی بحیث موسس دولت معاصر افعانستان شناخته میشود نه محصل استقلال کشور.

استقلال بعد از آنکه کشوری ایجاد شده باشد و آزادی آن کشور از سوی نیروهای حارجی سلب سده باشد و در اثرقیام مردم آن آزادی دوباره بدست آمده باشد گفته میشود. مقام واهمیت ‌ موسس و بنیان گذار یک کشور عظیم تر وبیستر از محصل استقلال کشور پنداشته میشود.
احمدشاه درانی را به این خاطر موسس دولت افعانستان معاصر میگویم که کشوری را که او بنیان گذاشت وقلمروی را که او ازخود بمیراث گذاست خیلی بزرگتر از قلمرویست که امروز بنام افغاتستان یاد میگردد.
فراز وفرودهای سیاسی وتجاوزات دول استعماری در قرن ۱۹ افغاتستان را محدود به جغرافیای امروز ی کرده است.

شاه امان الله در سال ۱۹۱۹ استقلال خارجی افعانستان را از بریتانیای کبیر حاصل نمود و بعد از آن افعانستان توانست در قطار دول آزادجهان قرار گیرد وروابط سباسی واقتصادی خود را با سایر کشورهای جهان تحکیم بخشد و در راه ترفی گام بردارد.
از آن زمان تا هنوز پرچم استقلال افغانستان در سازمان ملل متحد دراهتزار است. تا هنوز سفرا ونمایندگی های سیاسی افغانستان در ببش از یکصد کشور جهان حضور دارند و برسمیت شناخته میشوند.
تا هنوزمردم افغاتستان با پاسپورت افغاتی خود بخارج سفر میکنند و تاهنوزاتباع کشورهای خارحی با اجازه وگرفتن ویزای افغانی وارد افغانستان میشوند. بنابرین ما هنوز هم یک کشور مستقل هستیم ولو که عساکر امریکا وناتو در کشور ما حضور دارند و به بهانه مبارزه با تروریرم بر هرجای که خواسته باشند بمب پرتاب میکنند. چون آنها به اجاره شورای امنیت سارمان ملل متحد به افغانستان آمده اند ولی در تجلیل وگرامیداشت از استقلال ما ممانعتی ایجادنمی کنند. نا امنیهای که مانع تجلیل درست وپرشکوه مراسم جشن استقلال در ۴۰ سال اخیر شده وهنوزهم میشود از دست کشورهای همسایه مااست .اگر همسایه های خوب میداشتیم شاید وضعیت سیاسی ونظامی وامنیتی ما بهتر می بود.
زیر سوال بردن استقلال افغانستان جوانان و سربازان دلیر وطن را که هر روز بخاطر صیانت از استقلال و دفاع از تمامیت ارضی جانهای شیرین خود را قربانی میکنند دلسرد میسازد‌ و روحیه وطن دوستی را در جوانان صدمه میزند. باید روحیه آزادمنشی واستقلال طلبی را درفرزندان خود زنده نگهداربم. هیچکس باور نمیکرد که یک گروه پابرهنه وفقیر بنام طالبان بتواند ابرقدرتی چون امریکا را بزانو در آورد ومجبور به مذاکره وخروج از افغاتستان نماید پس بایدگفت:
زنده باد،مردم دلیر وطن ما
پاینده باد استقلال کشور !