تانده پیغله وه تازه نولس کلنه
دزنګون دپاسه سره ګرده لمنه

هسکه غاړه لوړه ونه تورې سترګې
له خندا نه ډکه خوله پسته اوبلنه

ټولو دې ته ورلیدل دا په خپل کار وه
په ښکلا خپله پخپله وه شکمنه

خواله راغله دې وې وینه درله ګورم
دغه ستنه چوخووم نه ده دردمنه

ماوې دومره حساس نه یم چې پرې پوه شم
ځان مالوم کړه استعماله دې کړه ستنه

زما زړه په بم الوتئ پرې پوه نه یم
نه خبر یم له پرون اونه له ننه

زه که دومره وئ حساس نوجګ به جوړ وم
دروند به خپل کلي کئ پروت ومه پتمنه

خدمتګاره هغه پیغلئ راته ووئ
قوم دې پوه کړه په خپل کور یوشئ دننه