زه هر سهار چي د نسيم مخي ته
د لېونو په شاني څيري ګرېوان
په سرتور سر په لڅو پښو ور وزم
او ترې پوښتم د ورك اشنا حالونه
هغه په بېړه بېړه
ګلونه و سپړي اغزي وكري
او د بلبلو له چغاره سره
په نازولو په پستو پاپيو
په نا اشنا لوري نغمه رهي كړي
ما ته احوال د اشنا نه راكوي
ما كي الهام د نظم نه پاڅوي
زما په رګو كي ويني نه ويښوي
دا د اشنا پر كلي نه تېرېږي
دا نسيم زما په ژبه نه پوهېږي
ده سره نسته د يارانو د ښارونو كيسې
ده سره نسته د پرېسو هديرو خبري
ده سره نسته د شپونكيو د شپېليو آواز
د ده له څنګه د جانان د كوڅې بوى نه راځي
زه به هم نه ور وزم
زه به هم نور د ده په ګونګه او ړنده لاره كي
د انتظار او د اميد سترګي ونه ګنډمه

ويرجينيا
1994/1/3