څلوريزه
ستــــا د زلفو د جنت په ښكلې  شپه  كې 
ستا د حُسن د جما ل ستورې ځليږي         
ستا دسترګو د ښا يست په ښكلي جام كې
د مستۍ د كرشمو جلوه نڅيږ ي               

غزل
د شپې په خا موشۍ  كې يو ملنګ  په لار  روان دى
د خپل زړه له نغمو سره په شرنګ  په لار  روان  دى

د ستورو د رڼا  دخند ا ګا نـــــــــــــــو  سمندر كې
د خيا ل د مست خمار په ميو رنګ په لار روا ن  دى

احسا س يې  په حواسـو كې د عشق  بڅرې پاشــــي
د اور پر سرو لمبـــــو لكه  پتنګ  په  لار  روان  دى

سوځيږي له يو درده د اسې ډوب دى پخپل ځان كې
د وخت  له نفرتـــــو سره په جنګ  په لار روان  دى

سوالګر دى د يو حُسن د غرور سترګې يې سرې دي
د ا ښـــــكلى قلندر خو لا د ننګ  په لار  روان  دى

عبد الاحد پيغام _ كابل
۱۷- ۷ – ۱۳۸۶