چي د شپې زړه و چاودۀ نښي د سحر ښكاره شوې

مُلا د الصلا ةُ خيرٌمن النوم نارې شروع كړې

زه هم له خپله كټه پاڅيدم بهر و وتم

جوټې جوټې شان نيم نيمزاله څه اوده او څه ويښ

د لوى لښتي پر غاړه كښېناستم اودس د پاره

ما لاس، خوله، پوزه، مخ، څنګلې، ايله و مينځلې

او د سر مسح مې كوله چي يوه چيغه شوله

” تاسو خداى او بخښه لږ غوږ شئ يو اعلان واورئ ”

په سر مې لاس څنګه چي وو هغسي پاته شوو- او

سترګې مې پورته كړې له تورو اوبو يو ناڅاپه

د جومات سپينه مناره باندي مې   ښخي كړلې

ما ويل خېر كړې،خدايه بيا د چا اوربل سپور شو

او كه د چا د ارمانونو تاج محل خور شو

امام صاحب زما د فكر مزى وشلولو

په غريو نيولي ستړي ستړي شان اواز يې و وېل

“هاغه د هر چا يار د هر چا تعبدار مياجي

هاغه نامزن، هاغه ناسارى او نامدار مياجي

هاغه د لوى خو  د   اودۀ كام قلمكار مياجي

په ښكاره روغ رمټ په زړه پرهار پرهار مياجي

لاړ د اُلفت د كلي خان د ميني پلار مياجي

د پښتونخوا د بې رقيبه اسمان لمر پرېوتو

د كاكاخېلي ملالۍ سر نه څادر پرېوتو”

ما چيغه وركړه ما وېل دا ورسره هم ووايه

“د خپلو دنګو دنګو غرونو هومره غر پرېوتو

چې هيڅ يې سيال او سارى نه و هاغه سر پرېوتو ”