غزل

ستا د ښکلا نظر می کله امتحان ته رسیی
داڅنګه عقل دی چی رپ کښی می اسمان ته رسیی

اوس دجنون په طمعه زړه کښی پرهرونه شمارم
دالیونی غمونو وکړی ما ارمان ته رسیی

زه دفراق دځولانو ځینځرنه ځان خلاصوم
زما دخیال ډیوه راماته ماځندان ته راسیی

دلاس په کرښو می فریب ځان له تصویرجوړکړی
مادفریب دنیا کښی ورک کړی ما هرآن ته رسیی

داد د همت په ژبه نه پوهیږی ځآن غرکوی
دالیونی خو سمه پریږدی ځان طوفان ته رسیی

ددغی ظلم او ستم جالی راوغورځوه
مطفی هوښیار دی حقیقت کښی ځآن جانان ته رسیی