کور / شعر / غزل

غزل

څنگه دپوهه کړم ظالــــــــــــــمی په مااوربلیږی
ستا دحسن ډيوه زما دزړه په کـــــــــــــور بلیږی

جنگ دسترگو دمغلوب کرم ته غا لـــــبه شولی
دعاجزی نه به غیر نورمــی کله زور رســـــیز ی

دبنو غشی دخنجـــــــــــــــــر زما په نرم ز رگـی
پرمین زره باندی زما لکه تکور لگــــــــــــــــــیژی

رنگ می زیر شوندی می وچی پدی نه پوهیژی
دحسرت اوشکی می په مخ ستا دپیغور بهیژی

داسی یو دردلری په زره کــــــی لاروی له غمه
لکه بلبل دگـــــل په مینه په شور شور چـغیژی