کور / شعر / هــد یــــــــــــــره

هــد یــــــــــــــره

هــــد یرو کښی مـــو پرا ته دی شهیـــدان سته
خپل د خا وری سرښند نی کی غـــا زیا ن سته

د پـــلـــرونواونیکــونــــو ټـــول هـــــــډ ونــه
هـد یرو کی ټول پرا تــــه پسی ار مــــا ن سته

که د پیغــــــلو کفـــن لـــژنــد په ســـرو ویــــنو
هـــــــری لورته یی نکـــلونوکی داستـا ن ستـــه

څـــوک چی جـــا رسی د ولس تر ارمــــا نـونو
دهغـــوی پـــرلوړهمت با نـــد ی بیــــان ستــــه

زه دی د ود او سپلنۍ تــرهـغـه هـــــوډ ســـــم
چی څرګند یی پرغلیم با نـــدی نښـــــا ن ستــــه

شرا یـــــــط ویجـــا ړه شـــوی پـــه وطــن کـی
یا خـــرڅ شوی پـه ډ ا لــــردی دښمنـــــا ن سته

کـــــه د پــلا ر اود نیکــــه هـــــد یـره نـــه وی
خپله خاوره خرڅوی څومــره یی تــــــوان ستــه

څوک چی خوښ دخپل میهن ترویش پـه چوروی
یا کمزوروی په ضمیرکـــــی چیــری توا ن سته

کــــه په خیـــا ل د خـــپل وطـن په خــیا نــت سی
خـدای وهلـی خپــــل په نیت کی ګــورستــان سته

څوک چی خرڅ کړی خپـل وطن په هر مجلس کی
ا مــــا نـــزیـــه په هرځای کی غلــــیما ن ستـــــه