د ثور میاشت – ۱۳۹۲ کال – ننګر ها ر

پسر لي بیا را غلې
تنکي فصلو نه دغنمو ،
د و ږ مو په پلمه
یو بل ته غاړی و ځی
د لمر سخي لا سونه
هر ماز دیګر
و ما ښا مو نو ته
پیالی د شفقو نو بخښي
شپه د سهار بلوغ ته
د رڼا نجو ني نذ را نه کي ایږدی
د پر خي سپینی آ یینی
په کر ښو ، کر ښو کې د ګل د پا ڼو
د طرا وت او نګهتو نو ،
نیک پا لو نه ګوری
تاک ټو ل مړ وند ، مړ وند دی
د نر ی ګو تو په سرو کې
شنه خیا لو نه نا څي
ا و ،
دانګو رو عسلی خواږه خو بو نه و یني
***
زه دلته هر کال را ځم
« رود » هم هغسي
دپستو ر یګو په غیږه کې
مز لونه و هي
او به یی مستي ، مستی
د ښکلو پښو ته
په څپو ، څپو ټو پو نه وهی
ها ستا سی د نګه کلا
د خپل پا یښت له ذهنه
د د یوا لو نو د هر چاک په ژ به
څه تیری ، تیری څه خوږی او ځه تر خی یادوی
زه دی د پلو نو نښا نی لټوم
که چیری د لته په کوم ګو ټ کې وی
زمان تم شوي
که چیری دلته وی شمال شنډ شوي
که چیری د لته ،
ستا د ږغ ، ستا دښکا لو
نر می نغمی وی پا ته
که چیر ی دلته ستا د خوږ وږم وږمي وی پا ته
که چیري د لته ستا ځوا نی،
دیوه ګل شو نډو کې
چیری وی بیا شنه شوی
***
زه دلته هر کال را ځم
خدا یه :
په دی مي ګنه ګاره مه کړی
زړه مي هر کال ما شوم شي
په سپین ویښته د « کهف » خو بو نه ویني
مر ګ ته په دي نړی کې
څه تعبیر ونه و یني
لو ید لی ستوری ته په هسک بیا
در یځو نه ویني
خو زه یو ازی نه یم
اه
دلته ټولی ز لیخا وی دی په لا رکې
نا ستي
اه
دلته هره ز لیخا د یو سف
پلو نه لټې
د لته د هری زلیخا اسري ،
کچکو ل ته ورورنه لټي
زه دلته هر کال را ځم
زه د لته هر کال را ځم