نن به شپه زما د يار پر کوم مکان وي
ﻋﺒﺪﺍﻟﺤﻤﻴﺪ ﻣﻮﻣﻨﺪ
ﻧﻦ ﺑﻪ ﺷﭙﻪ ﺯﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﻣﮑﺎﻥ ﻭﻱ
ﺟﻠﻮﻩ ګر ﺑﻪ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﻫټ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﺩﮐﺎﻥ وي
ﺷﺮﻣﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺣﺴﻦ ﮐﻮﻡ ﺗﺮﮐﺎﻥ ﻭﻱ
ﮐﻮﻡ ﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺩ ﺧﻮﻟﯥ ﺩ ﺩُﺭﻭ ﮐﺎﻥ ﻭﻱ
ﭘﻪ ډﻳﻮﻩ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺩ ﻣﺦ څوﮎ پتنګان ﻭﻱ
هم خوﺍهان ﺑﻪ ﺑﻪ ﻳﯥ ﭘﺎﮐﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﺎﭘﺎﮐﺎﻥ ﻭﻱ
ﻭﻟﯥ ﻧﻪ ﭼﻮﯤ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﺯﻣﺎ ﺩﻟﻪ
ﭼﯥ ﺩي ﻭﺍﻭﺭﯦﺪﻩ ﺩﻳﺎﺭ ﺩ ﺗﻠﻮ ﺑﺪﻟﻪ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻫﺴﯥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ څوﮎ
ﭼﯥ ﻳﯥ ﻭﺍﺧﻠﻲ ﺧﺴﻤﺎﻧﻪ ﺩ ﺍﺏ ﻭﻧﺎﻥ څوﮎ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﯤ ﻫﺴﯥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ څوﮎ
ﭼﯥ ﻳﯥ ﻭﺑﻮﻟﻲ ﭘﻪ ځار ﺍﻭ ﭘﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ څوﮎ
ﻳﺎ ﻳﯥ ﺳﻴﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻻﺱ ﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥڅوﮎ
ﻳﺎ ﻳﯥ ﻭﮐﺎ ﺩﺑﻞ ﮐﺎﺭ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ څوک
ﭼﯥ ﻟﻪ ﻫﺴﯥ ﻏﻤﻪ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ، ﮊﻭﻧﺪﯼ ﭘﺎﻳﻢ
ﺗﻮ ﺯﻣﺎ ﭘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻪ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﻳﻢ
ﺧﻮﺩ ﭘﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﻻړ ﺳﺘړﯼ ﺳﺘﻮﻣﺎﻥ
ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﭘﻪ ﺧﺴﻤﺎﻧﻪ ﺩ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ
ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﻪ ﭘﻴﺮﻱ ګران
ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻪ ﭘﻠﻮﺭﻱ ﺭﺍيګان
ﺩ ﺑﯥ ﻗﺪﺭﻩ ﺟﻮﻫﺮﻳﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﮐﺎﻥ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﺁﻩ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺍﺭﻣﺎﻥ
ﺭﺍکړي ﺧﺪﺍﯼ ﭘﻪ ﺩﺍ يړګ ﭘﺮ ﺩ ﻫﻤﺖ
ﭼﯥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺍﯼ ﺩ ﺑﯧﮑﺴﻮ ﭘﻪ ﺧﺪﻣﺖ
ګوره ﻧﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﭙﻪ ﭘﻪ ځينو ﺧﺮﻭ کي
ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ ﻟﮑﻪ ﻟﻌﻞ ﭘﻪ ﺍﻳﺮﻭ ﮐﯥ
ﮐﻮﻡ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﺎ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﻭﺭﻭ کي
ﺩ ﺳړﻱ ﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﭘﻪ ﭘﯧﺮﻭ کي
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﺩﻏﻪ ﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺸﺮﻭ کي
ﮐﻪ ﺑﻪ ځان ﻟﺮﻩ ﻭﻱ ډﻭﺏ ﭘﻪ ﺧﻄﺮﻭ کي
ﺩﺍ ﮐﻮﻡ ﺷﺮﻡ ﺩﯼ، ﮐﻮﻡ ننګ ﭘﻪ ﻣﺤﺒﺖ کي
ﭼﯥ ﻏﻤﺨﻮﺭ ﻧﻪ ﺷﻮﻡ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻏﺮﺑﺖ کي
ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭرځي ﻟﻪ ډﯦﺮﯤ ﺳﺘﻮﻣﺎنۍ
ﺑﻮږﻧﻮﻱ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺩ ﻣﻠﻮ ﺑﺪګمانۍ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ځي ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﭘﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎنۍ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﯧﺮﺗﻪ ﺷﻲ ﺭﺍﺗﻼﯼ ﻟﻪ پښېمانۍ
ﺩ ﻫﺮ ﺳﭙﻲ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﺍمانۍ
ﭼﭙړﻭﺳﻲ ﮐﺎ ﺩ ﻧﻤړۍ ﭘﻪ ﻣﻬﻤﺎنۍ
ﭼﯥ ﺩﯤ ﻳﺎﺭ پيڅي ﺩﺍ ﻫﺴﯥ ﻧﺮﻣﻪ ګرمه
ﺗﻪ ﭘﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﺣﻴﺎ ﺭﻭﻍ ګرځې ﺑﯥ ﺷﺮﻣﻪ
ﭘﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯦﺪﻟﯽ ﻭﻱ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ ﺯړﻩ ﻏﻢ ﻳﯥ ﻏﻮﻟﯧﺪﻟﯽ ﻭﻱ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﻪ ﻳﯥ ﭘﺴﻨﺪﻟﯽ ﻭﻱ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﺮﯤ ﭘﻮښتېدلی ﻭﻱ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﮐټ ﭘﻮﺯﯼ ﺑﻪ ﻳﯥ ﻣﻮﻧﺪﻟﯽ ﻭﻱ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻏﻮﻧﭽﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯧﺪﻟﯽ ﻭﻱ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺑﯥ ﭘﺖ څوک ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ کي
ﭼﯥ ﻫﻤﺪﻡ ﻧﻪ ﺷﻮﻡ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﺭۍ کي
ﺩﻡ ﻭﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﻻړ ﺩ ﻏﻢ ﻟﻪ ګوټه
ﭘﺮﺍﻧستی ﺑﻪ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻏﻮټه
ﭘﺮﯤ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻫﺮﻩ ﻣﺘﺎﻉ ﺩ ﻫﻮﺱ ﺗﺮﻭټه
ﺍﻭﺑﻪ ﮐﯧږﻱ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻟﮑﻪ ﻟﻮټه
ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﻣﺰﻩ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻟﻪ ﭘﻮټه
ﺁﻩ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭﺭﭘﺎﺗﯥ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻟﻮټه
ﮐﻪ ﺩﯤ ﻣﻴﻨﻪ ﻭﻱ ﺭيښتيا ﻟﻪ ﺩﯤ ﺭﻣﻮﺯه
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺷﻨﻪ ﻟﻤﺒﻪ ﺷﻪ ﺷﻨﻪ ډډﻭﺯﻩ
ﻻ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻭﻳﺪﻩ ﺷﻮﯼ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻭﻳښ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻫﺮ څﻮ ﻳﯥ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﭘﺴﯥ ﻣﯧښ
ﻣﯧښ ﺷﻲ
ﻫﻴڅ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﮐﺎﺑﻮ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻟﯧښ
ﺷﻲ
ﻻﻋﻼﺝ ﺑﻪ ﺩ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺭﺍﮐﯧښ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻳﯥ ﺳﻞ ﺧﻮﺍړﻩ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ګﻮﺍښ ګﯧښ
ﺷﻲ
ﺩﻡ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻟﮑﻪ ﺑﻨﺪ ﺩ ګﻨﻲ ﺯﺑﯧښ ﺷﻲ
ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧګﻪ ﺑﯥ ﺧﻮﺑﻪ ﺑﯥ ﺁﺭﺍﻣﻪ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧګﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﻧﻤﮏ ﺣﺮﺍﻣﻪ
ﭘﻪ ﻣﺰﻟﻪ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺳﺒﺎ ګﻮﺭﻩ څﻮﮎ ﻣﻠﻪ ﻭﻱ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﯧړﻡ ﭼﯥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩ ﻭﻱ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻪ
ﻭﻱ
ﭘﻪ څﻪ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﺗﻐﻤﯥ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺩ ﺯړﻩ، ﻧﻐﻤﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ
ﻭﻱ
ﺩﻡ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺧﻮﻟﯥ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻭﻟﻪ ﻭﻱ
ﺭﺍﻧﺠﻪ ﮐړﯤ ﺑﻪ ﻳﯥ ﭼﺎ ﺧﺎﻭﺭﯤ ﺩ ﭘﻠﻪ ﻭﻱ
ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺩ ﻫﺮ ﺳﺘﻢ، ﺩ ﻫﺮ ﭘﯧﻐﻮﺭ ﻳﻢ
ﭼﯥ ﻣﯥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﻔﺮ ﺗﻠﻠﯽ، ﺯﻩ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﻳﻢ
ﭘﻪ څﻪ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﻻﺭﯤ
ﭘﻪ ګﺮﺩﻭﻧﻮ ﺍﻟﻮﺩﻩ ﺳﭙﻴﻨﯥ ﺭﺧﺴﺎﺭﯤ
ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺧﺎﺭ ﺩ ﺑﯧﮑﺴۍ ﭘﺎﺭﯤ ﭘﺎﺭﯤ
ﺍﺑﻠﯥ ﺑﻪ ﻳﯥ ﻭﻫﻲ ﺩ ﻭﻳﻨﻮ ﺩﺍﺭﯤ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻫﺴﯥ ﻫﻨﺪﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﯤ
ﭼﯥ ﻳﯥ ﻭﮐﺎ ﺩﻻﺳﺎ ﺩ ﻳﻮﯤ ﭼﺎﺭﯤ
ﻧﻪ ﻣﯥ ﺷﺮﻡ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺩﺭﻡ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﯥ
ﭼﯥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﻻړ ﻧﻪ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﺭﮐﺎﺏ
ﮐﯥ
ﮐﻪ ﻫﺮ څﻮ ﭘﻪ ﻏړﻳﻮ ﻏړﻧﺪ ﭘﻪ ﭘښﻮ ﺷﻞ
ﻭﺍﯼ
ﭘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺴﯥ څﮑﯧﺪﯼ ﺩ ﺍﺷﻨﺎ ﻣﻞ ﻭﺍﯼ
ﺩﺭﺳﺖ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺧﻨډ ﻭ ﺧﺎﺭ ﺳﺮﻩ څﻮﻝ
څﻮﻝ ﻭﺍﯼ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭘﯧﻐﻮﺭ ﻣﻼﻣﺖ ﻏﻞ ﻭﺍﯼ
ﺭﺍﭘﯧښ ﺷﻮﯼ ﻫﺮ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺫﻟﻞ ﻭﺍﯼ
ﺧﻮ ﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﯥ ﮐړﯼ ﺩﺍ ﻣﺰﻝ ﻭﺍﯼ
ﭼﯥ ﺗﺮﯤ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮﻡ ﺭﻳښﺘﻴﻨﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ
ﻳﻢ
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﺭﻭﻏﺠﻦ ﻳﻢ، ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻳﺎ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﺗﻠﻠﯽ ﭘﻪ ﺳﻔﺮ ﻭﺍﯼ
ﭘﻪ ﻫﺮ ځﺎﯼ ﻣﯥ ﻏﻮړﻭﻟﯽ ﭘﺮﯤ ﻭﺯﺭ ﻭﺍﯼ
ﻳﺎ ﻳﯥ ﻣړ ﺩ ﺑﯧﻠﺘﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺯﺭ ﻭﺍﯼ
ﻳﺎ ﭘﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮګﻮ ټﭗ ړﻭﻧﺪ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ
ﻭﺍﯼ
ﮐﻪ ﺩﺍ ﻧﻪ ﮐﯧﺪﺍﯼ ﻫﺮګﺰﻩ ﻣﻌﺘﺬﺭ ﻭﺍﯼ
ﺧﻮﺩ ﭘﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯥ ځﺎﻥ ﻭﻫﻠﯽ ﭘﻪ ﺧﻨﺠﺮ
ﻭﺍﯼ
ﻫﺴﯥ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﻣﺦ ﺗﻮﺭﯼ
ﭘﻪ ﺟﺮګﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﮐﯥ ﮐﻮﺯ ګﻮﺭﯼ
ﺩﺍ څﻪ ﻣﻴﻨﻪ، ﻣﺤﺒﺖ، څﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ
ﺩﺍ څﻪ ﭘﺖ، څﻪ ﻣﺮﻭﺕ، څﻪ ﺻﺎﺩﻗﻲ ﺩﻩ
ﺩﻡ ﻗﺪﻡ ﺩﻏﻪ ﺑﺎﺯﻱ، ﻣﻨﺎﻓﻘﻲ ﺩﻩ
ﭘﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﺩﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﻓﺎﺳﻘﻲ ﺩﻩ
ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﻲ، ﻧﺎﻻﻳﻘﻲ ﺩﻩ
ﭘﻪ ﺫﻣﻪ ﻣﯥ ﺩ ﺳﻨګﺴﺎﺭ ګﻨﺎﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﺩﻩ
ﭼﯥ ﻣﯥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﻔﺮ ﺗﻠﻠﯽ ﺯﻩ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﻳﻢ
ګﻮﻳﺎ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺗﺒۍ ﺗﻮﺭ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺳﻮﺭ ﻳﻢ
ﭼﯥ ﻣﯥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﺕ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ
ﮐﻮﺭ ﻳﻢ
ﻧﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﺴﯥ ﻣړ ﻧﻪ ﮐﺮ ﺍﻭ ﮐﻮﺭ ﻳﻢ
ﻧﻪ ﺑﯥ ﻫﻮښﻪ، ﻧﻪ ﭘښﯥ ﻳﺒﻠﯥ، ﻧﻪ ﺳﺮﺗﻮﺭ ﻳﻢ
ﺧﻮﺍړﻩ ﺧﻮﺭﻣﻪ، ﺍﻭﺑﻪ څښﻢ، ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺧﻮﺭ
ﻳﻢ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﻳﺎﺭ، ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﺧﭙﻞ، ﺩ ﻭﺭﻭﻧﻮ ﻭﺭﻭﺭ ﻳﻢ
ﻟﮑﻪ ﻭﻣﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﻧځﻮﺭ ﻳﻢ
ﺩ ﺣﻤﻴﺪ ﺩﺍ ﺯﻧﺪﻩ ګﻲ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ګﻲ ﺩﻩ
ﮐﻪ ﻳﯥ ﻣړ ﮐﺎ، ﻋﺰﺭﺍﻳﻴﻞ ﺗﻪ ﺑﻨﺪﻩ ګﻲ ﺩﻩ
مشر ته ډالۍ
Manzoor Ahmad Pashteen