غزل

د لراوبر اداره | سپتمبر 13th, 2008



څومره  که دژوند پر لاره ستړي  یو
دومره به په مینه کی پیاوړي یو

نا څي دشباب وینه رګونو کی
پوه شه که سپین ږیري شو نو مړي یو

وخت غېږ ته راغلئ ترې به لا‌ؤ کړو لاس
بیا به ګوره خړو او بو وړي یو

راشه له وبا دجنګه لري  شو
څوبه له خپل کوره پوروړي یو

خپل دی یمه خپل می شه پدې خاطر
خپلې مور په غېږ کی را لوی کړي یو

ګوره عمری نن پردئ مه ګڼه
آه که سره بیل دبدن غړي یو


جنوبی پښتونخوا مسلم باغ

Copyright Larawbar 2007-2024