کور / شعر / عقل سر

عقل سر


 باده   عقل  پخت  او  از برِ  نوش  ما


مست  به  حق ا گر شوریده  هوش ما


داشت اوکرم را پیش کشِ خوان به ما


لایق  آن نه  بودیم  ریخت  زدوش  ما


زآن  رنگ   نیستی شد  به  رخ  آدمی


هر قدم  خطا رفت   ا ز  رهِ  کوش  ما


گول زدیم خویشرا بآنچه که چشم دید


د یگر هوش   بیرون  نشد  زپوش  ما


سر نخی که گم گشت در یک کلاف سر


سنجش هم  رفت از  توان و توش ما


نا جوییده  درخود جسته ز سوی غیر


بی نصیب   مانده  در گیر به  لوش ما


خود  نخواستیم  آسایش  جان  به تن


عذر  نآید   در لب  ز خبط   روش  ما


خوش سعادتی هم شدمهو بنا صبور


به ا ندک غم محشربنموده جوش ما


خط نخوانده بر دانستن خوی خویش


بر نرفته ذهن زمین خورده قوش ما


گر  بیا ید  حکیمی   به  چنین  سری


وای !  کو  دَرد  دهن تا به  گوش  ما


۹ـ۲۰ـ۲۰۰۵ع.ر. میاخیل