غزل
د دوست شينواری دغزل په اقتنا
ستا د مينی تندی پريښودم اجل ته
ځکه ګورمه دا ستا د را تلو پل ته
خوږ زړګی می ټول کنډر او کنډوالی دی
ولی زه به نه ژړيږم وران کا بل ته
له اغياه ګيله نه کړم اغيار څه کړم
زه د خپلو سملولی يم مغل ته
که څه وايم راته ځان بی وسعی ښکاري
کله کله ګيله رايشی خپل اذ ل ته
مختورنه دا نقاب به د شی لری
کوږ بار کله رسيدلی خپل منزل دی
ای پښتونه لر اوبر مينځو کی يو شی
غمشريک مې پيدا نکړ ستا مر چل ته
توری زلفی د خوری کړی توره شپه شوه
مخ د لوڅ کړه چه زه وګورم مشعل ته
دا چی تل هجران کی پروت يم ارمانجن يم
زه به کله ګلان راوړم ستا اوربل ته
ای حفيظ ملياره يار خوشحاله ساته
چی زړه يي نه وي نور يي مه ورزه محفل ته