پوره اته کاله کيږي چې دشعرسره مې اړيکې ناسمې وې.که رښتياراباندې وايې دډيروداسې ځوانانوشاعرانوشعرونه به مې لوستل چې په عمربه ډيرتنکي وو.خوشعربه يې داسمان سره خبرې کولې،خدای شته چې خپل شعر به مې ځورولم هيڅ خوندبه يې نه راکاوو.ډیروملګروبه تشوقولم مابه په همغه ساعت دخو سرورته خوځوه ،  په ځان دومره بې اعتماده نه وم بس خودخپل شعرضرورت مې نه احساسولومابه ملګري نشول قانع کولای نودې مجبورۍ به مې ورته ښه کول ترټولو زيات ټېنګاربه زما یوه نږدې ملګري فطرت صيب کاوو.
خدای شته چې دده زړه مې نشو بدوی نودادی توکل په خدای سرله ننه يې بياپېلوم که کومه خو…پکې وي نو
نوګران لوستونکي دې دنرغوندې راته دشعرنېمګړتياوې راپه ګوته کوي،ځکه چې، ځېنې لوستونکي دې شعرپه کره کتنه دشاعرپه پرتله ډيرښه پوهيږي.                                                                 په شاعرانه مینه