این سکوت لحظه ی درد من
وقت بی خودیست و نبرد من

درد ٫ که آن کرده مرا فدا
حرف محو و نیست زمن صدا

ازمیان که شعله به اشک جست
خموشیست و سوختن من بتفت

شمع من بمرد بکس ز پیش
زآنوقت كان گرفت بباد خویش.

 حیرت این سکوت صدای من
شدبکس که داشت سودای من

درد من مرا نه از هوسست
کین هم ز شوق دگر کسست

این سکوت بوده ز عشق ویاد
لب به آن بسته دل ازآن به داد

دل بناله ز عشق و گناه آن
ا ز خدا ی آن و گو ا ه آن

کرده توبه از خط وکتاب عشق
تا کنم ثواب به تواب عشق

۱ـ۲۴ـ ۲۰۰۱