هو!
 زه پوهیږم چې یادیږمه دې
راته لیکلي دې دي:
 چې د شعرونو کتابونه مې په اوښکو مینځې
 زما د زړه دوینو کرښې دې په اوښکو لمد وې، وچوې
 اوزما یادونه دې د زړه شپوکې څراغ بلوي
هو! زه پوهیږم چې یادیږمه دې
 زه ستا په پاکه اوسپیڅلې مینه ښه پوهېږم
 خو راشه ما وګوره!
 چې ستا تصویر ته په لمدو سترګوخبرې کوم
 زه دلته ټولوته بې سده لیونی ښکاریږم
 نور د ځوانۍ خوبونه ویني، خپلو سترګوته اوبه ورکوي
 د سپینو نجونو د بدن په لیدو آه وباسي.
 خو زه د خپلې کوټې ور وتړم
 او په شیبو شیبو له ځان سره یوازې اوسم
ستا تصویر ونه او لیکونه ګورم
 یوازې ستا دلیک خبرونه شعرونه لیکم
 اوس خو زه نه
زما شاعره ته یې
ته زما زړ کې ناسته
زماله خولې څخه شعرونه وایې
 اوس چې ته نه یې زه شاعر هم نه یم
نو اوس منې چې زه په تا ژوندی یم؟
 نو اوس منې چې د هستۍ الف و بې
 ستا د نامه له یو الف څخه پیلیږي او  په بل ختمیږي؟

 ۱۷- ۲ – ۲۰۰۴
ټوسن- اریزونا