يه د خوښيو او زرګونو هوسونو كوره  !
د مينې كوره !  د سپرليو د ښكلا بوريه !
د شمله ورو ، برېتورو پښتنو وطنه !
يه  افغانو مهاجرو ماشومانو ځانګو !
خداى دي له بدو سترګو داسې په امان كې ساته
لكه چې پېغله د لاهور په محلو كې ساتي .

ګرانه بوريه ! دا څو شپې چې دي تندي ته ګورم
الوتى رنګ دي راته بده ګواهي راكوي .
هسې نه خداى مكړه چې ستا په لور هم
د اسمان سرې سترګې درواوښتلې
زما د سوات ، د كندهار او د كابل په رنګه
زما بوريه ! د ننګونو عظمتونو كوره !
خداى دي د تل د پاره وساته له بدو سترګو

ګرانه بوريه ! زه وېرېږمه ښه ډېر وېرېږم
هسې نه خداى مه كړه كه ووشي داسې
نو ستا مغروره  دنګې ـ دنګې پېغلې
چې په ټول عمر يې د ګل ګزار خوړلى نه دى
د كوم ناترسه تر دُورو لاندې به چيغې وهي ؟
ستا نازولي ، شمله ور زلمي به كوم زوى مړى
په بېرحمۍ باندې تر تېغ تېروي .
خداى شته زاره خو به مي ترك چوي .

ګرانه بوريه ! خوږ غزنى چې زما مور يادېږي
د وخت ناترسو ستمګرو په پردو ټوپكو
راته ټپي ټپي كړه وو يې ويشته
زخمي موركۍ مي خواته ډكې سترګې واړولې .
په څړيكې ، څړيكې غرېو نيولي غږ يې ووېل راته :
زما د سترګو توره ! ګران بچيه !
زمونږ مشرانو پښتنو داسې متل كړى دى .
چې ( تر خوږې موركۍ را وروسته ترور هم نيمه مور ده )
نو ګرانه بچيه ظلمانو چې زه وويشتمه
په ماته ملا دي اوس پالنه راته ګرانه ښكاري
راشه چې ودي سپارم نيمې مور ته

ګرانه بوريه ! بس هغه وو چې راكډه يې كړم
ستا  پښتنې غېږې ته
تا مي د مور په څېر په ښه توګه پالنه وكړه .
خوږه بوريه ! راته ګران يې اوس د مور په ډول
خداى دي له بدو سترګو تل وساته
خېر كه ځواني مي سپېلنى شي درته  ودودېږي