اختر په هديره کې

تازه له هريپور کمپ څخه د جلوزو کمپ ته راغلي وو او هره ورځ مو د مجاهدينو په لاس ازاد شوي وطن ته د تګ شيبې شمارلې .
انتظار ډېر تريخ وي  او هغه هم چې کله اوږد شي ، زه چې کله مهاجر کېدم  د شاوخوا پنځو کلونو وم او بيا له دولسم  ټولګي څخه  دمهاجرت په دوره کې فارغ شوم .
 مهاجرت ډېر تريخ و،  هره شيبه به وطن را يادېده ، کله چې به مې چېرې روانې  اوبه وليدلې څنګ ته به يې کيناستم  او د خپل کلي تنده به مې پرې ماته کړه .

 يو شي هلته ډېر ښه و او   هغه دا چى هغه  مينه چې موږ مهاجرو په خپلو منځونو  کې لرله اوس دلته  د خپلو خپلوانو  تر  منځ  نشته او دا ځکه چې هلته هدف يو، و.

  که څه هم په هريپور کمپ کې زموږ ګاونډيان ټول د نورو ولايتونو وو ،  خو دومره سره خواږه وو لکه ټول چې مو نږدې خپلوان  وي ، د اخترونو په ورځو به څو ورځې حجر ې   له ميلمنو ډکې وې  ،  لکه ګلدان کې چې رنګارنګ ګلان ايښي وي  ، دهرځاى او ژبې خلک به سره راټول وو .

 ١٣٧١ کال لومړى ورځې وې چې هريپور مو پرېښود ، په اټک را واوښتو او د جلوزو د استقبال  کمپ ته راغلو .
دلته موږ په يوه کرايي کور کې اوسېدو ، کور له هديرې او يوه  خوړه چې کاڼي يې يواځې د باران له او بو سره اشناوو ،   اخوا و .
چې کله ور تلو نو په يوه سور ږيري او نوراني سړي مې  سترګې ونښتې ، ورور مې ويل دا  زموږ استاد دى او مولوي رحيم الله زرمتى نوميږي ، دده نوم مې په ذهن کې و او هغه وخت مې بيا را ياد شو  چې کله په کابل کې د اطلاعاتو او کلتو ر وزارت کې ور سره مخ شوم ، هغه مهال دى  ددې وزارت مرستيال و.
 
 موږ چې دې کورته راغلو لوى اختر ته ايله څو ورځې پاتې وې ، ماته د هريپور وختونه را ياد شول ، د اختر لپاره مې   ښه پرېمانه وچه ميوه ، کلچې او کيک راوړل ، د هريپور په فکر کې وم ، خو باور وکړئ ټوله ورځ مې سترګې ستړې شوې خو هيچا زموږ دروازه بيرته نه کړه ، شايد دا هم د تنظيمي ماحول برکت وو .
  سبا بيا تر يوه وخته په تمه وم ، څوک را نغلل  له کوره ووتم ، په مخامخ هديره ورګډ شوم .  هر قبر ته دريدم او د اختر مبارکي مې  ورکوله .
هديره له بيرغونو  ډکه وه  او داسې شور يې کاوه  لکه د مرغانو سيل چې تېرېږي . له ځينو قبرونو اوسپنيزې پنچرې را تاوې وې او  ځينې بيا همداسې عادي وو .
 د هر قبر شناخته مې کتله ، د شهيد عمر ، ځاى او د شهادت نېټه مې له سترګو تيروله ،  حيران وم ماويل که ټول پغمان دلته ښخ دى او هلته به هيڅ ځوان نه وي پاتې .
  څومره چې مې سترګو کار کاوه ، بيرغونه او قبرونه مې ليدل ، بيرغونه ورخطا ، ورخطا رپيدل او داسې يې ښودله چې په کې پراته جسدونه د خپلې سرښندنې په پايلو شکمن دي .

 لږ وړاندې لاړم ، هلته درې خړو قبر ونو ته  چې د تيږې وړې شناختې پرې ښخې وې  پښه نيولى شوم ، په شناخته په شين رنګ  ليکل شوي و و، عبدالله عزام او دواړو غاړو ته يې د زامنو ( محمد او ابراهيم ) قبرونه وو .
يوه شيبه ودرېدم ، حيران وم  ،   ژوند راته يوه عجيبه تماشا ښکاره شو ، ماويل چېره نازولي  عرب   او چيره دا خړه دښته ؟
 فلسطينى عبدالله عزام  ستر عالم او ليکوال  و ، خو خپل ارام ژوند يې پرېښې و او مجاهدينو سره اوږه په اوږه د سره ځواک پر وړاندې جنګېده .
دغه عرب د   ١٣٦٨ کال د ليندۍ په ٣يمه ،  له خپلو زامنو سره يو ځاى په پېښور کې په داسې حال کې چې جمعې لمانځه ته روان وو ، په يوه چاودنه کې شهيد شو .

  لمر په ډوبېدو وو  ، خو لا  له شهيدانو سره زما د اختر مبارکي نه وه  خلاصه شوې ، هغوى هير کړاى شوي وو ،  ځکه ټول ماته  په تمه وو او  بيرغونو يې راته د راتګ بلنه را کوله   .
نور ستړى شوى وم ، ولږې او تندې سست کړى وم د ګام پورته کولو وس مې نه درلود ، ټوله ورځ مې هديره کې تېر ه شوې وه .
  يو لوى قبر ته  مې ډډه ووهله ، دغه قبر نه   شنه اوسپنيزه پنجره  را تاوه وه او جنډې پرې رپيدلې .

کله به مې مخکې پرتو سلګونو شهيدانو ته کتلې  ، د هغوى تنکى ځوانۍ به مې ذهن کې تصوير شوې ،  زړه به مې ډک شو چيغه به مې ستونۍ کې تاوه راتاوه شوه خو چې شونډو ته به مې راغله ،   يو دم به   غلى شوم او يوه بله څپه به مې په ذهن راغله ، ځان سر ه به مې ويل :

که دغه قرباني نه وى او دا هديرې په شهيدانو ډکې نه وى ، اوس به ټول  د سره ښکيلاک تر ګونډو لاندې وو .
خير دى ، ددوى وينو رنګ راوړ ، د سره پوځ تالي څټي هم ختم شول او دادى واک مجاهدينو ونيو او  د شهيدانو ارمانونه پوره شول
خو حالات بل ډو ل شول ، هغه  خلک چې  في سبيل الله جهاد ته يې ځوانان را بلل  د قدرت   په نشو کې ډوب شول .
له هغه وخته دادى  ډېر کلونه تېر شول ، خو چې اوس  کله پارلمان  او يا نورو غونډو کې  د هغو ډلو مشران  خوا په خوا په څوکيو ناست ووينم د کومو تر منځ چې دغه شان هديري ډکې  شوې ، زړه مې را ډک شي  خو دا ځل هيڅ داسې ارمان په مخ کې نه وينم چې زړه پرې ډاډه کړم او د ژړا مخه ډب کړم .

محمد نعمان دوست ، کابل
د زمري  لسمه 
 يادښت :
تبصرې ازادې دي ،  خو د کلام عفت حتمي دى