چاته به وايو چې د چا قصور وه

ياره څه ستا وه څه زما قصور وه

 

چې به مې ستا لارې ته هر وخت کتل

ستا د لوظونو د سبا قصور وه

 

مست لېونی به بې له بنګو ومه

ستا د سرو شونډو د خندا قصور وه

 

چې مو رقيب مينه ذرې ذرې کړه

داد صادق زړه د رښتيا قصور وه

 

ددنيا سترګو ته یی ښکاره کړه مينه

دا مې د سترګو د ژړا قصور وه

 

چې ېې ملنګ کړم د بادشاه په شکل

د خوارې ټنډې د قضاء قصور وه

 

دا چې ف – ث شو لېونی په دنيا

د مينې نه وه د جفا قصور وه