غزل

64 | مارچ 20th, 2011


ستاپــــه مینه کی اشناپــــه زړه رنځـــــوریــم
زه دوست یــــم کـــه دشمن اوکه تــــوربــوریم
ټــــــــــولی لاری داغـــــــیارومی تــــــــــــــړلی
زه پــــــه مینه کی ستاحسن ته مجـــبوریــــم
راتـــه ښکاری چی ستازړه لکه ســندان دی
هـــومــــره نه یـــم لکه تاتـــه چی منــفوریـــــم
نـــــــه مطلب نـــــــه مـدعی لــــرم پــــه زړه کی
پــــه کمان دکـــږو، وریځــــــــــوکی اســـیریم
لــــږ ثواب لپاره سپین مخ راښکاره کــــــړه
ستادیـــدن پسی لــه ډیروخته رنځـــــــوریم
یاره ستادلـــــیدو دم می زړه کی نســـــــــته
ستادمینی لـــــیونی لکه منصـــــــــــوریــــــم
چی دحـــــق ناری وهــــــــــــــم ژبــــــه تــــــــړی
زه بنده یـــــم دمخلــــوق که دغفـــــــــــــوریم
خــــیر که ته رانـــه نفــرت کـــــړی پروانشته
زه پـــه مینه کی خـــــوشــبولکه کافــــــوریم
تـــه چی څه گمان کــــوی گناه دی نه شـــته
زه لیواله ستاددوه ســـترگــــــوضــروریـــم

که دی یوځلی (ســـیرت) تـــه وخــــندلی
ژربه روغ شم که په زړه باندی ناســوریم

Copyright Larawbar 2007-2024