ګرانې خپه نه شې ويده خو نه وې؟
په شين سهار درته سلام کومه
باور دې وشه په ايمان يې وايم
زه دې له زړه نه احترام کومه
چې په موبايل کې مې ستا زنګ راشي
په خدای زما شونډې پرې وغوړيږي
ستا بلبلي او سندريز آواز ته
زما د زړه غوږونه وتخنيږي
زما په خپل ځان هم باور نه  کيده
خو تا سپيڅلی شان يقين راکړ
په تليفون چې دې بلنه راکړه
زما اروا ته دې تسکين راکړ
تصوير دې زړه کې جوړوم ورانوم
کله نا کله چې ګوښه غوندې شم
وايم چې ته به لا تر دې ښکلې يې
بس سر تر پايه انديښنه غوندې شم
ته د رواج په زنځيرو تړلې 
ما هم بې وسه او مجبور وګڼه
موږ د دې دور بد نصيبه خلک
بس دغه برخه د تقدير وګڼه
ستا خو به څه تنده په د ې ماتيږي
تا ويل چې زه دې کتابو کې ګورم
زه هم د خپل زړه د قرار په خاطر
تا مې د خيال په جزيرو کې ګورم
د پسرلي تر ګلابونو ښکلې
وايه چې څرنګ دې سندره کړمه
هغه چې غوږ کې راته تا ويلې
په زړه مې نقش هره خبره کړمه
ګرانې بخښنه درنه ډېره غواړم
زه ستا د مينې پوروړی يمه
ما هم دغومره بې پروا مه ګڼه
زه دې  د مينې اوبو وړی يمه

ما وی ستا زړه کې يو شاعر ويده دی
هغه له خوبه ويښول غواړي
تا وی هغه شاعر جانانه ته يې
ستا تخيل لږ تخنول غواړي
داسې په جار خو يې له خولې مه باسه
د مينې غږ دلته په دار ځړيږي
له رواياتو نه مجبوره خلک
دلته په مينه باندې څه پوهيږي

د رواياتو دا ځنځير به مات کړم
زما له هيچا ځنې ډار نه کيږي
ستا په ديدار باندې ليمې وينځمه
جانانه نور له ما نه وار نه کيږي
ماته به ستا مينه وزرې راکړي
زه به د لوړو غرونوباز شمه
ستاسې له بام نه به دوره دوره شم
زه به د مينې يو پرواز شمه

بازمحمد عابد
کابل- افغانستان