لوڅ عکسونه
فدامحمد باران
لنډه کیسه
ــ مشرې! ایله چې در یاد شوو؟
ــ زه خو هر وخت حاضره یم، ته یې چې له ځان دې د انځر ګل جوړ کړی.
ــ کارونه یو څه ډېر شوي، دا تیره هفته یې را نه اووه بې محصوله موټر نیولي و، ریس زوی مړي را ته اته پنځوس لکه افغانۍ جریمه اچولي وه.
ــ ښه، دا خبرې پریږده! دونیاوي چارې دي، کله لاندې کله باندې، کاغذپیچ مال مې پیدا کړي، ماښام باید خامخا راشي.
ــ په هغه شرطونو پوره ده که یوازې باکره ده؟
ــ نه نه، څه وړ چې تا غوښته، تر هغې هم دوه ګوتې پورته!
ــ سمه ده، که وزګار هم نه شوم درځم.
ــ ژمنه ده؟
ــ زما خبره، خبره ده.
ــ سمه ده، حاضر دم خدای په امان.
موبایل یې د ښي دوم لاندې کيښود، لاسونه یې د کوچ یو سر او بل سر ته وغځول، د کوپړۍ شاه تنۍ برخه یې د کوچ په ژۍ ورو ورو خوځوله، سترګې یې چت کې خښې کړې وي. اوږد اسویلی یې وه ایسته. سم را کیناست. په شیشه یي میز ایښي جنسینګ نه یې ټس پورته کړو. غړپ یې وکړ. د جنسینګ کوتي ته یې لیدل. موبایل یې وشرنګیده، سکرین یې وکوت. د زنګ راتلو ساز یې بند کړو. په مخي ته پروت میز یې کیښود. غړپ یې وکړو. تر لسو ثانیو یې سترګې پټې کړي. موبایل یې را واخیسته. ډایل کړو شمیرو کې یې دریمه شمېره هوکې کړه. پر لپسې یې دوه غړپه وکړل. موبایل یې وچنګیده، د موبایل په سکرین یې سترګې خښې کړي، وه یې ویل: چټل انسانه! موبایل خو پورته کوه. له ځایه پاڅیدو، د دروازې خوا ته روان شو.
د رینجر موټر شاه ته یې خپل موټر ودوروه، ترې را ښکته شو، د رنجر دروازې ته ودریده، شیشه یې ټیټه شوه، په لاس یې ستړي مه شي وکړه. وه یې ویل، قومندان صیب! تلیفون ولې نه ځوابوي؟
ــ که یې پورته کړم څه؟ بیا به وایي، تور موټر دي، خیر دی خوشي یې کړه. تیره اونۍ دې هم د اووه دیرشو تورو (بې محصولو) موټرو پیسې نه دي راکړي.
ــ قومندان صیب! تا هم ولیدل، تېره اوونۍ مې څومره جریمه پرې کړه. د ګمرک ریس نوی موټر اخیستی و، دوولس زره ډالره مې هغه ته ورکړل.
ــ ښه دې کړي، پریږده چې دا دې موټرو جریمه هم پرې کړي، نیغ یې ګمرک ته بیایم.
ــ قومندان صیب! داسي مه کوه، دوه موټر دي، خوشي یې کړه، زه هم کور ته روان یم. د دوشنبې په ورځ دې خپل حساب نغد واخله.
ــ ستا قول، قول نه پاتي کیږي.
ـــ بې غمه اوسه، دا قول به قول شي، یوازې تر دوشنبې صبر وکړه.
ـــ او بوتل؟
ـــ ګوره قومندان صیب، څو واره مې وویل، زه یې نه شم پیدا کولی، پیسې به یې درکړم. ته یې خپله درته واخله.
ـــ ځای یې زه در ښایم.
ـــ نه کیږي، لویه ګناه ده. ما له ځان سره مه ګنهګاروه!
ـــ ځه ملا! دا هره شپه به زما سره یوه بستره کې هلکان پراته وي.
دواړو وخندل.
د ماخستن اذان یې واوریده، ټیپ ریکاډ یې بند کړو. جل جلاله یې وویل. د موټر سرعت یې نور هم تیز کړو. پنځمه کوڅه کې تاو شو، یو څه مزل یې وکړو. کیڼ لاس ته بلې وتلي کوڅې ته ور وګرځیدو. موټر یې ودروه. پیاده روان شو. موبایل یې راوخیسته. غوږ ته یې ونیوه. وه یې ویل، راغلم، دروازې سره یم.
ورو یې دروازه خلاصه کړه. کور ته ننوتو. انګړ رڼا و، له دهلیز په ونه برابره ښځه را ووته. سور بلین یې اغوستی و، غاړه یې سپینه پړقیده. موسکه شوه. وه یې ویل: زبیره! راغلي؟
ــ خلک خو همداسي وایي.
غیږې یې سره ورکړي. زبیر د ځان خوا ته نیزدې کړه، ښی لاس یې ورو ورته په ملیې ښکته پورته کش کړو.
ښځې وویل: راځه دغې کوټې ته.
کوټې ته ننوتل. ښځې د بخارۍ څخه راغلي د تور مزي دوه سپړل شوي لاینونه ساکیټه کې ننویستل، بیا د زبیر په خیټه ور کیناسته. په مخ یې لاس ور تیر کړو. زبیر وویل: مچو!
ښځه ورټیټه شوه.
د بخارۍ سپین خیرن سیمونه ورو ورو سره کیدل.
زبیر وویل، موټر مې باندې ودروه.
ــ کیسه کې یې مه اوسه. نفر شته، ورته ګورې.
ــ خلک وږي شوي، تیره ورځ یې هم زموږ تره زوی له ټوډي موټر خلاص کړو.
ښځې ورو وخندل.
پاڅیده، بلې کوټې ته لاړه. زبیر د څنګ توشک ته وکتل، دوه داغونه پرې ښکاریدل، لکه خوږې اوبه چې پرې توی شوي وي. په خپل ځای کې پورته شو، په کوم توشک چې ناست و، ټول یې ولیدو، پاک و.
دروازه خلاصه شوه، ښځې پسې شاه ته بله دنګه پیغله را ننوته. پنجابۍ جوړه یې اغوستي وه. اننګي یې تک سره و. غټې سترګې یې لومړی په زبیر کې ونیوي، خو سمدستي یې ځمکې ته ښکته کړي. خوا ته یې ور نیزدې شوه، ښی لاس یې ور وړاندي کړو، ستړي مه شي یې وکړه.
زبیر، د نجلۍ غمبورو کې جوړې شوي وړې کندې ته لاس ور نیزدې کړو. جینۍ یې لاس ونیوه. وبونګیده، ورو یې وویل، مه کوه.
زبیر وویل: ته اوس له ریسې شرمیږي؟
جینۍ له کوټې ووته. زبیر دیواله ته ایښي بالښته ته تکیه وکړه، وه یې ویل: ډېره نازدانه ده.
ښځې وویل: یو پروګرام کوي؟
ــ لیونۍ! وایم ټوله شپه مې ورته کتلی.
ــ ښه، حساب خلاصوي؟
ــ پسې مړه به شي.
ښځه موسکه شوه، وه یې ویل: ټوله دونیا پسې مړه ده.
ــ ډېرې وه نه غواړي، چې ټول تاوانونو کې یم.
ــ اته سوه ډالر را کړه.
ــ څه وایي؟ نرخونه لویدلي. اوس نو هغه د ډالرو وختونه تللي.
ــ واه واه، باکره پیغله هم غواړي. شرطونو ته دې پام دی؟ په ونه دنګه، ملیه نرۍ، سینې یې مخي ته او کوناټي یې شاه ته وتلي، هغه هم په خپله اندازه، تر حد دې نه وي اوښتي. یوازې په قلم مې جوړه نه کړه، نور چې څنګه تا ویلي و.
زبیر اته سلګون نوټونه وشمیرل، ښځې ته یې ونیول، و یې ویل: هن ډېرې دې واخیستې، دا تیره اوونۍ مې په یو سلګون، پوهنتونۍ باندې لوی اودس واړوه، خو دا نازکه ارزي.
ښځې وخندل،
له کوټې ووته. زبیر ایفون را وویست، خپله فیسبوک ایډي یې خلاصه کړه.
باکره پیغله د برقي بخارۍ څنګ ته ناسته وه، ښځې په څلورو خړو نوټونو ګوته تیره کړه او ورته و یې نیول. پیغلې وویل، نه کیږي، په پنځو سوو کې چې یوه کمه وي، بېرته ځم.
ــ واخله پلیتې! په اولو کې هره یوه همداسي وي، وروسته بیا په زرو افغانیو نه په خوله ایله کوی نه په…
ــ دا چې خپل عزت له خاورو سره خاورې کوم، د مور له پاره مې، د ژوند او مرګ خبره یې ده.
ــ په مور دې څه ټکه را لویدلي؟
ــ زړه یې سوری دی، د سرې میاشتې په همکارۍ مو ترکیې ته بوتله. هلته یې ورته زړه کې بیټري کیښوده، اوس یې هر وخت بیټري چنګیږي، څو وارې مې روغتون ته بوتله، وروستی ځل یې ویل، چې باید بیا عملیات شي. پوره پنځه سوه ډالر غواړي. درې اوونۍ مې سوالونه وکړل، د ډیرو سپکو سپورو په اوریدو سره سره مې ایله دوه زره افغانۍ ټولې کړي. له پلاره را پاتي دونیا مې وختي پرې ختمه کړه، مجبوري ورځې دلته را ولیږلم، اوس تا هم لانجې شروع کړي.
د څنګ کوټې د دروازې د خلاصیدا غږ شو، زبیر غږ کړ، مشرې!
ــ دا دی درغله.
ښځې بلین له بدنه کش کړو، په خپل سینه بند یې لاس ور دننه کړو، د سلو نوټ یې ترې را وویسته، نجلۍ ته یې ونیوه، وه یې ویل: ورځه! هلته ورته نیستۍ وه نه غږوي. عشقي کیسې ور سره کوه. پوخ ګاک دی، بیا په ما پټاکې کوي. که خپه دې کړو، تر ترشو به دې پرهیز کړم.
جینۍ کوټې ته ننوته، زبیر له ځایه را پاڅیده، غیږه یې ترې تاو کړه. ورو یې کلکه کړه. وه یې ویل، دې ته وایي اندام، داسي غوژه غوښه مې نن ولیده.
تر لاس یې ونیوه، له ځان سره څنګ ته یې کینوله. وه یې ویل: ډېره ښکلي یې.
نجلۍ غلي وه.
ــ ولې شرمیږي؟
ځواب یې تر لاسه نه کړو.
د نجلۍ په سینو یې لاس ور کيښوده، وه یې ویل: اه! واه! څه کلک تیان دي.
نجلۍ سونګیده.
زبیر جیب ته لاس کړو، د سلو ډالرو نوټ یې را وایسته، جینۍ ته یې ونیوه، وه یې ویل: هن! خو ټوله شپه ده، په دې چنګ پنګ به یوازې زما زړه خوړین کړي. سمې عشقي کیسې وکړه، که ښه مینه دې را سره وکړه، شاید لږې نورې هم درکړم.
نجلۍ د ټیکري پیڅکه په خپلو سترګو تیره کړه.
زبیر خپل کمیس وه اسیته، نجلۍ یې ورو څملوله، په شونډو یې خپلې شونډې ور کیښودې، لاندنۍ شونډه یې ترې زبیښله.
ـــ ډېره خوږه یې؟ تر بورې هم ډېره.
نجلۍ ورو وویل: واده لري؟
ــ هو
ــ ولې نورو پسې را وتلی یې؟
ــ هغه زوی مړې یې په اسانۍ نه مني، په مات سر یې رضا کړم، خو د سپینې غرې په څېر پرته وي. اخ، واه به یې وا نه وري.
د نجلۍ اننګي یې د لاس په دوو ګوتو ټینګ کړل، وه یې ویل: سخت تک سره دي، لکه لږ وړاندې چې چا زبیښلي وي، تر انارو هم ډېر سره، پلار لکه چې ډېره په ناز لویه کړي یې؟
ــ پخوا مړ دی؟
زبیر یې په سینو لاس ور کیښوده، تیان یې ورو ورو ور ټینګول، وه یې ویل، دا نو مور د شهزادګۍ په څیر ساتلي یې؟
ــ چې په ښه بد پوهیدلې یم، په کټ پرته ده؟
ــ که نن یې را سره په شوق وکړي، ورور به دې یا ځان سره اشپز کړم یا باډي ګارډ.
ــ کاش٬ هغه ښه معاش درلوده، د بل محتاجه نه وو. تر ځان به ډېر زما او د مور په فکر کې و. مور یې میاشت کې یو ځل د پیښور شیرپاو روغتون ته بیوه. ما هم چې څه غوښتل راوړل یې.
ــ ولې مړ شو؟
ــ وروستۍ ځل په رحصتۍ راغلی و، هلته یې د پوستې ملګرو د ګاونډي هیواد له عسکرو سره د پولې په سر شخړه راغلي وه، مور مې اجازه نه ورکوله، ده ورته ویل، هیواد هم مور ده. لکه څنګه چې ستا پالنه را باندي فرض ده، همداسي د هیواد ساتنه هم ده. ته یوازې دعا راته کوه. خدای ساتندوی دی.
لاړو؛ خو په سرو وینو لیت یې کور ته راوړو.
زبیر دیوال ته کتل، ښه شیبه غلی و، ورو یې وویل، هیواد خو یوازې دا ده مور نه وه، د ټولو مور ده.
غلی شو، سترګې یې ښکته واچولي، بیا یې دیوال کې وګڼدلي، لکه په هر دیوال یې چې د پیغلې خور لوی لوی انځورونه ځړیدلي وي. چت ته یې وکتل، له سترګو راغلي دوه غټې اوښکې یې د زنې له کونجونو د ټټر په ببرو ویښتو وڅڅیدي.
پای