تعیین یك میهن فروش در رأس هیات افغانی

یكی از عجایب روزگار تعیین یك شرف باخته، جاسوس، رهزن و قاتل مردم مانند عبدالله در رأس هیات افغانی بود كه برای مذاكرات به اصطلاح ”جرگه صلح منطقه ای“ به پاكستان اعزام شد.  هموطنان ما باید بدانند كه  یك جنگ طلب و مخرب هیچ زمانی صلح طلب نمیشود.  كسی كه تمام عمر خود را در بربادی افغانستان و كشتار مردم آن سپری كرده باشد، چطور میتواند قدم هائی را در راه تامین صلح بردارد.  عبدالله عبدالله در جنگ بزرگ شده و رشد نموده، ناموس وطن را فروخته  و مردم خود را نابود كرده است تا بتواند در مقامات عالیه دولت مزدور كابل قرار گیرد.  با این خصوصیات، برای وی نا ممكن است كه بتوان عادات زشت گذشته را به یكبارگی ترك گفت و از خود شخص شریف و نجیب ساخت.  

 عبدالله مانند احمد شاه مسعود و قانونی از آب و نان و پول آی اس آی بهره برده است.  بدون كمترین تردید كه دوسیه های جاسوسی عمال شورای نظار بشمول عبدالله نزد آی اس آی موجود است.  اما  نمیدانیم افرادی كه  قرار داد مخفی احمد شاه مسعود با شوروی را  شبیه به معاهدهء ”صلح  حدیبییه“  می پندارند،  به خدمات جاسوسی شورای نظار به پاكستان، امریكا و ایران  )علنی و عملی( بین سالیان  ۱۹۷۳بدینسو  چه مثال تاریخی میتوانند بیاورند؟  تعیین عبدالله در رأس هیات افغانی یكی از شرمنده  ترین اقدامی بود كه حكومت مزدور كرزی انجام داد.  كسی را نزد پاكستانی ها فرستاد كه معاش خوار و یكی از كاسه لیسان پاكستان محسوب میشد.  اینكه امروز عبدالله جامه تبدیل كرده و شعار های ضد بادار سابقه اش را میدهد، دلیل شرافت ملی وی نیست.

در مذاكرات صلح چه در سطح ملی و چه در سطح منطقوی و بین لمللی افرادی را می گمارند كه واقعاً به تامین صلح اعتقاد داشته و دست های شان در ویرانگری و ریختاندن خون ناحق مردم سرخ نشده باشد.  عبدالله، سیاف، ربانی، قانونی، خلیلی و سایر افراد سفاك كه افغانستان را به تباهی كشانیدند، هر گز به آرزوی تامین صلح نخواهند بود.  تامین صلح و استقرار امنیت در قدم اول به سلطهء  جنایت كاران جنگی  و حامیان اجنبی شان پایان میدهد. این پایانی است كه نه عناصر ضد ملی،  نه متجاوزین اجنبی و نه سازمان های تروریستی به آن  اعتقاد دارند.

مهم تر از همه، ادامه و تشدید جنگ در جنوب و شرق افغانستان بیشتر با خواست های سیاسی و ستراتژیك شورای نظار و منافقین جمعیت اسلامی  و حامیان شان در ماورای سرحدات كشور برابر است. پس هر گونه موفقیت احتمالی در مذاكرات به اصطلاح ” جرگهء صلح منطقه ای“ ضربهء كشنده ای  برای  نیرو های جگ طلب داخلی و خارجی خواهد بود.