غزل

ډاكوګان ډېر دي دا د سرو  زرو  دكان وتړه

خلك دي غرق كړو د ظالم لورې گرېوان وتړه

دا پرنګى حسن دي ما نن له ايمانه باسي

روى ته خداى وګوره ته ، دغه شيطان وتړه

كړه په منتر يې د نازونو او نخرو مسخر

دتورو زلفو په ټالونو دي جانان وتړه

په لاس او پښو كې يې ورواچوه ځنځير د مفاد

كافره ! ډېر شو بې غيرته مسلمان وتړه

لاډېر تر شا دى لا منزل ته رسېدلى نه دى

اوس دي لا وار دى كه تړې لار د كاروان وتړه

سترګي خو هسي زما پټي دي خو دومره وكړه

چي شونډي و ګنډه زما ، بل مي زبان وتړه

په ژوند خو نه شي چپ كېدلاى معذوريار لېونى

تراڼ د مرګي د لړزوونكي مست توپان وتړه