سراج الدين سعيد د ورځى وروستۍ سلګى وې، لمر په پرېوتو و د افق له لورى تورى لوخړى مخ په زور راروانى وې. تا به وې د غم طوفان يا د څپليو ماتو زړونو تاو او د خوارو بيوزلو ساړه او سېلى دى چه د اور په دود له اسمانه راکوزيږى، څو د ظلم کور […]

ليکوال: ح حقوېش په تمځای کي موټر ته په تمه وم، که څه هم تمځاى خپل ځانګړى ځاى نه درلود د لوړو مارکېټونو مخته په لويه لار کي شا په شا قطار بسونه ولاړ وه، شرکتونو هم دلته د ځان لپاره نمايندګي نيولې وې، هر يوه د خپلو سورليانو لپاره د نمايندګي مخته څوکۍ ايښې […]

ليکنه:خوشال مزاروال    له لږې شیبې وروسته دینو ګل په خپل نوي کور کې سترګې غړوي. څلورو خواوو ته په څکو ګوري. تندی یې تریوییږي. نورې ګونځې او موړې په کې راټوکیږي. کور ورته لنډ تنګ او زړه تنګی برېښي. د تسپو د دانو په څېر غوټي یې په مرۍ کې راڅرګندیږي. ګروم (عُقده) یې […]

ليکوال: پروفيسور خالق رشید                   پوره دوه ساعت مو په هوايي ډګر کې لارڅار وکړ، په ښارکې ټولودرګرده همدا ویل چې ناوخته نه شي ،ځکه چې بیا به دماما زوی خپه وي اویابه وایي چې زما درناوی یې ، ترهغه مهال چې ماما ژوندی و، لږوکړ…  رښتیا داڅووم کال و چې دالف خان له مرګه […]

ليکنه: ماهر احسانزی په روغتون کې د ناروغانو له اه او وۍ سره د پایوازانو له ناچارۍ او ډېرې غوصې په ځای تاویدو شور په دهلیزونو کې د ژوند پر وجود د نفرت کرښې راکاږلې. د ناروغانو څو برابره کم نرسان به ، چې د یو ناروغ خونې ته ورننوتل د کار او ویرې له امله […]

لیکوال : ماهر احسانزی پر امسا يې زور وکړ له ځایه پورته شو . زړه يې غوښتل بیرته لاړ شی خو کور يې سترګو ته ودریده ! په  ناروغۍ د اخته ماشومانو زګیرویو يې د غیرت پښو ته د ناچارۍ زنځیرونه ور واچول . سر يې ټيټ کړ . لړزې ونیوه . بیا وښوریده خو […]

لیکنه: محمد نسیم مومند د لیرې نه مې سترګې ورباندې ولګیدې د بیک نه یې اینه را ویسته خپل اوربل یې جوړ کړ  نا څاپه یې ماته را پام شو په بیړه یې د دهلیز منځ ته ځات را ورسوی ښه راته نژدې ودریدل نن یې د دنګې ونې سره سرې جوړې، نریو سرو شونډو […]

ليکنه: خالق رشید            پرون مازدیګرپرکابل باندې سخته واوره اوریده، نرۍ سیلۍ پرې دپاسه زنګیده ، له یوې خوا یي بلې او له بلې بلې ته وړه او راوړه ، الکساندر چې دغه سړه ننداره ولیده ، لاس یې سره ومښل خپل دنګرځنځیري سپي ته ځیرځیر شو ، دهغه سترګو ته یې وکتل ، زړه […]

لیکوال: نورالله غازي جمال خان د یو دوکان مخې ته له سامان سره ولاړ و، د کراچيوانانو څېرو ته یې په ځير کتل، دی د یو داسې کس په لټه و، چې شکله یې د روغ سړي وي، دا چې پينځه ويشتمه روژه وه، نو د کابل ښار په منډیي کې ګڼه ګوڼه بیخي زیاته […]