غزل

زموږپه کلي او بانډو کي خو نور څه نشته جانانه
بس ده زغم او ده بر داشت خبري کیږي تر آسمانه

یوده ظلم انتها کي بل ده ګل سره لوبیږي
ټول قدرونه تر پښولاندي هدیرو ته ځي بېشانه

موږلا پسي زغلوپه ړندوسترګوپه ړنده عقیده
په باورکي سره خوار یو لابه ځوترکمه آنه

ګرانه یووجودموڅوځلي ماتیږي اوټوکیږي
اوس په دې کي موبقاده چي یوموټۍ کړوخپل ځانه

دې یووالي او ورورۍ کي مي بس هسي شک پیداشو
داپه دې چي تل یوپاتشوي بې نام او بې نښانه

شاعري کول خو هسي عبث کار نه دۍ ښېرازه
راپاللې په تاریخ ده خوشحال خټک په ګرانه

غزل

دا یوه بڅرکي دځوانۍ ته یې ورپریږده
چي څرک وکړي روڼائۍ ته ورپریږده

چي ده حسن په خیالونوکي ډوبیږي
دیارد حسن و نړۍ ته یې ورپریږده

هیڅ زغلا اومنکري چي پکي نه وي
ده بغاوت وه دا ګړۍ ته یې ورپریږده

که تحریک ده باسوادوپه کي نه وي
نوده علم وه سیلۍ ته یې ورپریږده

زموږده ژوند مقصد خودا نه وؤښېرازه
چي ده جهل وه ځالۍ ته یې ورپریږده