ګورګورې

ژوند رنځوي که قتلوي وختونه
خو په مزار شمعې ضرور بلوي
کوڅه يې ځکه له تیارو ده ډکه
د زړه په نور د کور تنور بلوي
–
سړی پوهیږي چې سړی څومره وي
سړو ته ښکاري  د سړي بصیرت
د ژوند منظر په خپل نظر لټوه
ړوند عقیدت مفلوجوي بصیرت
–
راز د هستۍ مې په هستۍ کې ګوري
چې کږلیچونه د ادراک پيژني
چال کې چې چل نه وي منزل شي لرې
واک د هغه شي چې څوک واک پيژني
–
شمعې چې ګڼې شي نو سیوري ګڼ شي
بیا پکې سیوری د سړي ورکیږي
لاره یوه د جانان درته تلې
څوک چې په ګڼو لارو ځي ورکیږي
–
شږه وړه ده خو وړه هم نه ده
ما يې تندي کې ده صحرا لیدلې
چاودي غنم کې مې ادم لیدلی
سوي زړګي کې مې حوا لیدلې
–
ولي به نه یم ولې کم هم نه یم
ربه انسان ته دې انسان وایمه
څوک چې له خپلې بې خبرۍ شي خبر
زه عندلیب ورته لقمان وایمه

ستا د مينې اراده نه وه، جانانه!
او زما بله چاره نه وه، جانانه!
زما زړه ته، ته له هرې لارې راغلې
خو ستا زړه ته دروازه نه وه، جانانه!
…… تر پايه
د غربت لمبو سېځلي دي دا خلک
دمه نه شول، ستړي ستړي دي دا خلک
په يوه ځمکه هم ځاى د دوى ونشو
هرې خواته ځغلېدلي دي دا خلک
تر کاله يې د لېوانو ډلې راغلې
بيا هم شور نه کوي غلي دي دا خلک
…. تر پايه
زه يې په نوم باندې د خداى پر ځمکه ولګوم
په سجده پرېوځم، تندى پر ځمکه ولګوم
خالقه! ته يې راته ګل کړې پر خپل فضل و کرم
که چېرته سهوه کې اغزى پر ځمکه ولګوم
…. ترپايه
…..
…..
غزل بول شاعر محمد نادر دانش په کال ١٣٦٣ هـ د ننګرهار ولايت ښېوې ولسوالۍ اړوند ملکزيي د کلي اوسېدونکي بهرام خان ناصري په کور کې د دې نړۍ غړى شو.