” غزل ”
څومره خيرن،څومره صفا دی انسان
په ازميېښت کي مبتلا دی انسان
هر يؤ مخلوق د ند ه د ځان پېژني
له خپله کاره بې پرواه دی انسان
څوک به وي ليري،څوک نژدې و رب ته
هم دی بينا،هم نابينا دی انسان
په لږ موده کي ګټي ډيري پرتې
که په ارزښت د وخت رسا دی انسان
” عا د له ” نه پوهېږم څه پرې وکړم
وړ د ژړا که د خندا دی انسان
٢٦ نومبر٢٠٠٧ م کال
ورځ دوشنبه(چمن)